Balsamista

Ireneusz Migdał ma 34 lata, żonę i dwie córeczki. Bardzo je kocha. Jest szczęśliwy. Lubi też swoje zajęcie, które wykonuje od 11 lat. Ta praca jest spokojna. Odbywa się w ciszy. Już jest po walce. Ci, którymi się zajmuje, już niczego nie chcą. Odeszli. To żywi mają mnóstwo życzeń dotyczących ich ziemskiej powłoki. Ireneusz Migdał stara się więc, by wyglądali, jakby zasnęli na chwilę. By nie przerażali rodziny. Swoim wyglądem koili ból najbliższych. Traktuje to jako najświętszą zasadę swojego zawodu. Ukończył technikum budowlane. Po tej szkole nie chcieli go przyjąć na polonistykę - uważali, że nadaje się tylko do kielni. Poszedł do wojska. Potem skończył się jego świat. Zmarł ojciec. Zobaczył go przez chwilę. Był przerażony. To nie był on: siny, w garniturze, którego nigdy nie nosił. Doznał szoku. Zaczął zaocznie studiować teologię i jednocześnie pracował w szpitalnej kotłowni. Widział, co dzieje się w kostnicy. Nie mógł się z tym pogodzić. Aż któregoś dnia zwolniło się tam miejsce. Zajął je. Początkowo było mu ciężko, ale szybko przekonał się, że to jest zajęcie dla niego. Gdybyż tylko żywi, których życzenia musi spełniać, zachowywali się inaczej! Napisał pracę magisterską o śmierci w Nowym Testamencie. Słowo śmierć jest tam użyte tylko w sensie duchowym. To dało mu poczucie bezpieczeństwa. A kostnica, spokój zmarłych - wyciszyły go. Ma swoje tajemnice zawodowe. Może zahamować rozkład ciała, jeśli pogrzeb trzeba opóźnić. Wie, jak zatuszować zasinienia, plamy opadowe. O tym, co robi, myśli jak o zadośćuczynieniu. Zmarli do końca są dla niego ludźmi. Traktuje ich tak, jak chciałby, by niegdyś potraktowano jego ojca, czego nie zrobiono . Cały świat przekonuje, że śmierć nas nie dotyczy. Reklamy krzyczą, że coraz to nowe środki dają zdrowie i żywot wieczny. Ireneusz Migdał wie, że jest inaczej. Tylko po pracy musi o niej zapomnieć. By móc przytulić dzieci. Usiąść koło żony. Odkrył, że musi przełamywać uwodzicielski spokój kostnicy. Znalazł pasję - nurkowanie. Nie można nurkować samotnie. Dzięki temu na nowo uczy się przebywać z ludźmi. Pod wodą słyszy swój oddech, pulsowanie krwi w żyłach. Czuje, że żyje. Trzeba koniecznie posłuchać tej spokojnej, refleksyjnej opowieści wyjątkowego pracownika kostnicy. Zmusza do zadumy, a towarzyszą jej zdjęcia dyskretne, choć niektórym - wypada uprzedzić - mogą się wydać szokujące.