Prawdziwa historia guźca

Przed wyjazdem do ogrodu zoologicznego w San Diego pięć guźców z warszawskiego zoo przebywało w Powsinie na kwarantannie. Podczas załadowywania ich do klatek jeden wymknął się na wolność i znalazł się na polach między lasami Kabackim i Powsińskim. Jego sensacyjna ucieczka trafiła na pierwsze strony gazet. Los zwierzęcia przez kilka miesięcy pasjonował warszawiaków.Tropiono go, organizowano nagonki, przeczesywano lasy, szukano śladów na polach. Bezskutecznie, ku radości tych, którzy życzyli zwierzakowi powodzenia na wolności. Co jednak się z nim stało? Specjaliści twierdzą przecież, że afrykańskie stworzenie nie zdoła przeżyć zimy poza ogrodem zoologicznym.Na kanwie tych zdarzeń autorzy filmu snują własną, prawdziwą historię guźca. Zaczyna się ona od opisu ucieczki. Potem do poszukiwań wkraczają żołnierze, z niechęcią jednak, gdyż - jak przypuszczają - spacyfikowanie afrykańskiej świni może przeszkodzić w przyjęciu Polski do NATO. Sylwetkę guźca przybliża następnie widzom liczne grono naukowców, których zdaniem to pradawne i niezwykłe zwierzę odegrało niebagatelną rolę w dziejach ludzkości, o czym świadczą wykopaliska, mity greckie, teksty sumeryjskie i Biblia. Swoje w jego sprawie wtrącają również artyści i politycy, dzieci i ludzie z ulicy, no i ci, którzy nie ustają w poszukiwaniach. A tropy uciekiniera prowadzą w różne strony. Jedni utrzymują, że znalazł się w więzieniu, gdzie czuje się wyśmienicie. Inni jednak zaklinają się, że schronił się w zakonie, a jeszcze inni, że w szpitalu psychiatrycznym. Może zresztą wstąpił do nieba? Film, utrzymany w konwencji szalenie poważnego dokumentu, jest zabawną, chwilami groteskową opowieścią, z której widz z całą pewnością prawdy o guźcu się nie dowie.