W cieniu zapomnienia

Film dokumentalny o Zofii Kossak-Szczuckiej (znanej też jako Zofia Kossak-Szatkowska), urodzonej 8 sierpnia 1889 roku, a zmarłej 9 kwietnia 1968 roku polskiej powieściopisarki i uczestniczki ruchu oporu organizacji Żegota. Dzieciństwo i młodość spędziła na Lubelszczyźnie i na Wołyniu. Początkowo uczyła się w domu, potem w 1906 pracowała jako nauczycielka w Warszawie. Następnie studiowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych i w tej samej dziedzinie w Genewie. W 1915 roku wyszła za mąż za Stefana Szczuckiego. Po zamążpójściu mieszkała na Wołyniu, tu przeżyła okres walk rewolucyjnych. Po śmierci pierwszego męża w 1921 roku zamieszkała w Górkach Wielkich. W 1925 roku ponownie wyszła za mąż -za Zygmunta Szatkowskiego. W czasie II wojny światowej była w Warszawie, prowadząc działalność konspiracyjną i charytatywną. Była współredaktorką pierwszego pisma podziemnego "Polska żyje", należała do inicjatorów Rady Pomocy Żydom (Żegota). W lipcu 1941 opublikowała swój słynny protest. Za tę działalność po wojnie odznaczona została medalem "Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata". W 1943 aresztowana i więziona w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu (wspomnienia z obozu opisała w książce "Z otchłani"), przeniesiona do warszawskiego Pawiaka, skazana na śmierć. Uwolniona w 1944 dzięki staraniom władz podziemia wzięła udział w powstaniu warszawskim. W 1945 r. skierowana w misji Polskiego Czerwonego Krzyża do Londynu, pozostała na emigracji przez 12 lat, gospodarując wraz z mężem na farmie w Kornwalii i kontynuując pracę pisarską. Po powrocie do kraju w 1957 osiadła ponownie w Górkach Wielkich. Jako publicystka współpracowała przede wszystkim z prasą katolicką. Dzięki umiejętności barwnego obrazowania, dużym walorom poznawczym i potoczystej narracji większość jej powieści historycznych zyskała również popularność wśród dzieci. Uhonorowana przynależnością do Rycerskiego i Szpitalnego Zakonu św. Łazarza z Jerozolimy. Zmarła w 1968 w Bielsku-Białej, pochowana na cmentarzu parafialnym w Górkach Wielkich.