wyśniona miłość

Są pełne lęku, zagubione, nieszczęśliwe. Pozbawione rodziców, domu, wszystkiego co uważali za swoje - znane, bliskie. Mają po kilka lat, ale już zaznały zła, i to od najbliższych, którzy powinni dać im miłość i poczucie bezpieczeństwa w spokojnym domu. W Pogotowiu Opiekuńczym nr 1 w Łodzi - ale mogłoby to być w podobnej placówce w jakimkolwiek innym mieście - czekają i tęsknią za rodzicami i domem: za mamą, która pije i ojcem, który po pijanemu awanturuje się i bije żonę. Dzieci - zaniedbane, ofiary alkoholu i agresji lub słabości niezaradnych dorosłych - czekają aż wyjaśni się ich sytuacja. Niektóre z nich wrócą do swoich domów, większość jednak przejdzie do domów dziecka, co będzie dla nich kolejnym szokiem. Film pokazuje dobę z ich życia. Mali bohaterowie śpiewają, jedzą, idą na spacer, bawią się, rysują, myją, układają do snu. Słuchają fragmentów "Małego księcia" i wierszy o mamie. Siadają przed kamerą i nieskładnie opowiadają o swoim życiu i pragnieniach. Mają przeraźliwie smutne oczy. Niektóre nie są w stanie powstrzymać łez. Ich zwierzenia kontrapunktują wypowiedzi wychowawczyni, będące też komentarzem do sfilmowanych scen z życia dzieci. Kobieta mówi o słabości dorosłych, uciekających w alkohol przed bezrobociem, brakiem środków do życia, perspektyw i nadziei. Mówi o pragnieniach małych podopieczych, czekających na miłość rozdziców, czułość i troskę. I o tym, że w pogotowiu jest za mało miejsca i za dużo dzieci na to, by się nimi właściwie zająć. A także o tym, że stara się zmniejszyć ich ból i stress wywołany niepewną przyszłością, ale też uważa, by się do niej nie przywiązały, bo potem będzie im jeszcze trudniej borykać się z niezrozumiałą rzeczywistością. To poruszający film. Nadany w Międzynarodowym Dniu Dziecka, kiedy dorośli starają się wypełnić dzieciom to święto atrakcjami, przyjemnościami i radością, skłania do refleksji. Budzi też sprzeciw, woła o konieczność zaradzenia złu, które będzie rzutować na całe dalsze życie kilkuletnich ofiar nieodpowiedzialności.