Śmierć z ludzką twarzą

Marcin Koszałka pokazuje zakład pogrzebowy i krematorium jako miejsca, w których ludzka śmierć nie jest obwarowana obyczajowym tabu.
Dokument Marcina Koszałki, twórcy wielokrotnie nagradzanego dokumentu Takiego pięknego syna urodziłam i cenionego operatora (Pręgi, Kochankowie z Marony), opowiada o pracownikach krematorium w Ostrawie. Śmierć to nie tylko kres naszego życia i rozpacz najbliższych, ale także doskonały biznes dla instytucji pogrzebowych. Pracujący tu ludzie mówią o śmierci bez większych emocji. Dla nich nie stanowi ona żadnego tabu. Na chłodno analizują rodzaje trumien i urn, ze szczegółami opowiadają o procesie kremacji. Kamera rejestruje moment wprowadzenia zmarłego do pieca krematoryjnego, a także moment przesypywania popiołu do urny oznaczonej odpowiednim numerem – jednym z wielu w wielkiej machinie śmierci. Film Koszałki to także dokument o ludzkiej ciekawości, która nie zna granic. Ludzie chcą widzieć, co zrobią z nimi inni, kiedy oni sami nie będą mieli już w tej kwestii zbyt wiele do powiedzenia. Do śmierci, tak jak do wielu innych rzeczy, można się przyzwyczaić, nauczyć się z nią obcować, bo cóż innego pozostaje wszystkim zatrudnionym w krematoriach czy zakładach pogrzebowych. Dla nich to zwyczajne miejsce pracy, dla nas miejsca, o których wolimy nie pamiętać.