Czarny punkt

Żyje na kredyt od 1961 roku. Jechał na motorze. Potrącił go beczkowóz, przewrócił się, a kierowca samochodu przejechał po nim i uciekł. Wezwano pogotowie. Lekarze stwierdzili zgon. Jego ciało przykryto gazetami. Po dwóch godzinach przyjechał wóz, by zabrać zwłoki do prosektorium. On jednak żył i dał jakiś znak. Natychmiast zawieziono go do szpitala. Stan był krytyczny. Poradzono rodzinie, by podjęła przygotowania do pogrzebu. Od tej opowieści o zdarzeniu sprzed lat zaczyna się poruszający dokument, który powinni zobaczyć wszyscy posiadacze samochodów. Z nawołującym do opamiętania przesłaniem Jacek Łechtański w bardzo umiejętny sposób stara się trafić zwłaszcza do pożeraczy szos uwielbiających szybką jazdę. Pokazuje ofiary wypadków. W ich opowieści, stopniowo dawkujące wiedzę o tym, co przeżyli i przeżywają, wplata obrazy samochodów pędzących, porozbijanych, zwalonych na złomowiska, ślady po kolizjach, sceny z akcji ratowniczych i hal fabrycznych, w których prowadzone są badania nad bezpieczeństwem pojazdów. Oto nastolatek. Tomek był małym chłopcem, kiedy w samochód, którym jechał z rodzicami, wbił się inny pojazd. Ten moment odebrał mu szansę normalnego rozwoju i życia, skazał na bezmiar cierpienia. Ciągle słyszy pisk opon i huk. Serce bije mu wówczas szybciej i czuje ból w głowie. Katarzyna jest przykuta do łóżka, pozbawiona kontaktu ze światem. Była dziewczynką, kiedy z ogromną siłą uderzył w nią samochód. Nigdy nie dowie się, co to znaczy żyć. Młoda kobieta. Pamięta, kiedy siadła za kierownicą. Potem była już tylko czarna ściana. Samochód zgniótł się, jak pudełeczko. Strażacy pożarna musieli go ciąć, by ją wydostać. Kochała konną jazdę, dziś z trudem chodzi o kulach. Mężczyzna, otarł się o śmierć. Doszedł do siebie po długim leczeniu. Już znów siedzi za kierownicą. Najbardziej jednak poruszają zwierzenia mężczyzny, który oświadcza, iż ma szczęście, że żyje, i dodaje z dziwnym uśmiechem, że córka, jadąca wraz z nim, zginęła. Jest przykuty do wózka, nie może żyć samodzielnie, chwilami mówi w sposób zupełnie niezrozumiały, robi wrażenie jakby przebywał w innym świecie. Marzy jednak - podobnie jak dwoje poprzednich - by znów wsiąść do samochodu, lepszego niż rozbity, szybszego. I gnać. Powiada: spokojnie, mam fart... Ten film przeraża. Nie tylko wstrząsającym obrazem, któremu towarzyszy bardzo trafnie dobrana muzyka. Przeraża swoją wymową. Wynika z niego, że nie pomogą "czarne punkty", jakiś czas temu rozmieszczone na szosach w miejscach szczególnie niebezpiecznych. Za kierownicami pojazdów nie brak bowiem ludzi, których nie nauczy nic. Zawsze będą zagrożeniem dla siebie i innych.