Z wyciągniętymi rękami...

O dążeniu do niezależności Polski i Węgier. O relacji polsko-węgierskiej. W bloku komunistycznym w swych dążeniach do niezależności przewodziły Węgry i Polska, choć ich historia ułożyła się zupełnie inaczej. Polacy stopniowo, konsekwentnie i co najważniejsze skutecznie rozmontowywali komunizm, natomiast Węgrzy zostali zdruzgotani przy pierwszym swoim zrywie w październiku 1956 roku. To doświadczenie, tak jak dla Polski powstanie warszawskie, stało się traumatycznym narodowym przeżyciem Węgrów. Gdy wolny świat z niedowierzaniem śledził rozwój wydarzeń w Budapeszcie, Polacy byli już związani z Węgrami wspólnym działaniem. Poznański Czerwiec stał się zaczynem, choć nie bezpośrednią przyczyną, wydarzeń na Węgrzech; manifestacja pod pomnikiem Bema w Budapeszcie wspierała polski Październik, a wiece w Polsce deklaracje niepodległości Węgrów. Na relację obu narodów do siebie, poza wspólną dolą pod sowieckim butem, miała wpływ też nieodległa historia i wspólni bohaterowie. W powstaniu 1847 roku o wolność Węgier walczyli również Polacy, którzy nadciągali głównie z Galicji i wstępowali w szeregi powstańców jako ochotnicy. Istniał legion polski pod dowództwem gen. Józefa Wysockiego. Do wojska przyjęto również generałów Józefa Bema i Henryka Dembińskiego. (Historia powtórzyła się również w 1956 roku: o klęsce powstania 1956 roku zdecydowała tak jak przed wiekiem geopolityka....) Ostatecznie o klęsce powstańców zadecydowała postawa Rosji. Car Mikołaj I obawiał się, że gdy Węgry zwyciężą, upadnie autorytet Habsburgów.