Babel

Zaczyna się dość niewinnie. Pasterz w Maroku kupuje strzelbę, dzięki której bardziej skutecznie niż dotychczas będzie mógł chronić swoje stado. Jeden niefortunny wystrzał w ramach zabawy, który jest udziałem młodszego z jego synów, będzie wspólnym mianownikiem czterech historii rozgrywających się w różnych częściach świata. Strzał poważnie rani amerykańską turystkę, która wraz z mężem podróżowała po kraju wycieczkowym autobusem. Wymagająca natychmiastowej pomocy Susan przewieziona zostaje do najbliższej wioski, a Richard kontaktuje się z ambasadą. W Maroku nie milkną echa, że był to atak terrorystyczny. Rozpoczyna się śledztwo, chłopcy muszą więc ukrywać się w górach. Tymczasem w Stanach Zjednoczonych opiekująca się dziećmi małżeństwa Amelia przygotowuje się do krótkiej wizyty w Meksyku, gdzie jej syn właśnie będzie się żenił. Zaistniała sytuacja zmusza kobietę, by na uroczystość wziąć z sobą kilkuletnich Mike’a i Debbie. Feralna strzelba, która raniła ich matkę, należała pierwotnie do japońskiego biznesmena, parającego się polowaniami Yasujiro. Zapracowany mężczyzna nie może znaleźć wspólnego języka z dorastającą głuchoniemą córką Chieko, która nie jest w stanie poradzić sobie z traumą związaną z tragiczną śmiercią matki.

Oscar oraz trzy prestiżowe canneńskie nagrody to tylko niektóre spośród wielu wyróżnień, jakie przypadły w udziale trzeciej pełnometrażowej produkcji meksykańskiego reżysera Alejandro Gonzáleza Iñárritu. „Babel”, który po „Amores perros” (2000) oraz „21 gramów” (2003) domyka oryginalną, mocno zabarwioną lokalnym kolorytem filmową trylogię potwierdza nieprzeciętny talent i wyraźny autorski pierwiastek u Iñárritu. Podobnie jak wcześniejsze dokonania, tak i „Babel” jest obrazem mozaikowym, gdzie płynnie przeplatają się historie połączone w zupełnie niespodziewany sposób. Meksykański reżyser, wraz ze swoimi stałymi współpracownikami: scenarzystą Guillermo Arriagą, operatorem Rodrigo Prieto oraz kompozytorem Gustavo Santaolallą, z dużym wyczuciem – fabularnym, wizualnym – opowiadając o niemożności komunikacji, buduje współczesną przypowieść o mitycznej wieży Babel. „Wydaje nam się, że dzięki zaawansowanym narzędziom komunikacji świat zrobił się mały i dostępny. Mimo to ludzie nie potrafią się komunikować. I nie chodzi tu o język. Wbrew pozorom tę barierę łatwo pokonać. Dla mnie problemem są idee, wizje i oczekiwania, które mamy wobec siebie. To one tak naprawdę nas dzielą. Co sprawia, że jesteśmy tacy sami i jednocześnie tak różni. O tym jest ten film" – mówi Iñárritu.