Poszukiwany: Ryszard Kapuściński

W domu go nie ma. Podobno od czasu do czasu wpada tam na chwilę, ale nawet żona nie wie, kiedy pojawi się znowu. Nie wie albo nie chce powiedzieć. Także znajomi i przyjaciele udzielają niejasnych, wymijających odpowiedzi. Nie wyjechał z kraju. Pewnie zaszył się w jakiejś kryjówce. Może pisze książkę? Ekipa szuka swego bohatera. Jeździ po kraju, odwiedza kolegów pisarza. Tymczasem widzowie szybko wpadają na trop znakomitego reportera. W fotoplastikonie ogląda panoramy rodzinnego miasta, stolicy Polesia: zdjęcia katedry, kolegium jezuitów, pałacu Butrymowiczów, rzecznego portu, budynków garnizonowych Flotylli Pińskiej. Niektóre z zapamiętanych z dzieciństwa domów i budowli stoją do dziś, po innych nie został nawet ślad.Ryszard Kapuściński urodził się w 1932 roku w Pińsku. Wcześnie zetknął się z poleską biedą, głodem, potem z wojną. Dobrze pamięta ucieczkę z miasta po 17 września 1939 roku. Gdyby się nie udała, całą rodzinę wywieziono by z pewnością do Kazachstanu, a los ojca - nauczyciela, oficera rezerwy byłby jeszcze bardziej tragiczny. Doświadczenia owych lat przydały się później w pracy korespondenta na frontach licznych wojen, terenach zamieszek, w krajach ogarniętych rewolucją. Nim jednak Kapuściński ruszył w 1956 roku w pierwszą podróż zagraniczną do Indii, Pakistanu i Afganistanu, ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim oraz terminował w reportażu krajowym. Pierwszy tom - "Busz po polsku" - zapowiadał wielki talent autora, jego zdolności obserwacji i interpretacji zjawisk oraz procesów. Następnie, jako dziennikarz "Polityki", a potem "Kultury" oraz korespondent zagraniczny Polskiej Agencji Prasowej drukował pasjonujące reportaże z ogarniętego zawieruchą Konga, opisywał dramatyczne porwanie Carla von Spreti w Gwatemali i tyleż krwawą, co absurdalną "wojnę futbolową" pomiędzy Salwadorem i Hondurasem. Wreszcie nadszedł czas wielkiego, światowego sukcesu "Cesarza" potwierdzony kolejnymi, równie głośnymi publikacjami: "Szachinszach", "Imperium", "Lapidarium". Te ostatnie tytuły to owoc "drugiej warstwy" pracy reportażysty. Po ogromnie absorbujących, intensywnych i gorączkowych zajęciach frontowego korespondenta opisującego "powierzchnię zdarzeń" nadchodzi czas refleksji. Pora ukazywania ukrytych mechanizmów rządzących światem, interpretowania zdarzeń, wyjaśniania procesów dziejowych, w wyniku których niszczeją niezniszczalne na pozór potęgi, kruszą się mocarstwa, upadają imperia. Trzeba tworzyć takie syntezy. Porządkować świat, wyznaczać ludziom punkty orientacyjne. I nadzieję. W filmie wypowiadają się, obok bohatera, także Stefan Bratkowski, Marek Miller, Andrzej Wajda, Witold Zalewski oraz grono aktorów występujących w sztuce "Cesarz", wraz z reżyserem inscenizacji Jerzym Hutkiem.