Nad rzeką, której nie ma

Małe, prowincjonalne miasteczko. Początek lat sześćdziesiątych. Młodzi chłopcy: Admirał, Ataman, Wódz i Pasza, spędzają wolny czas włócząc się po ulicach. Piją tanie wino i przesiadują z nudów na stacji kolejowej. Marzą o pięknym, pełnym przygód życiu. Pewnego dnia do miasteczka przybywa Marta, dziewczyna z obozu studenckiego. Między nią a Admirałem rodzi się uczucie. Chłopak zaniedbuje kolegów i cały czas spędza z Martą. Młodzieńcza miłość sprawia, że oboje stają się drażliwi. Dochodzi do zerwania. Gdy w miasteczku pojawiają się dwie nowe dziewczyny, Ewa i Myszka, które uciekły z domu, Admirał stara się wykorzystać okazję, by sprowokować odruch zazdrości u Marty, i ostentacyjnie adoruje Myszkę. Bez rezultatu. Chłopcy wyśmiewają się z niego, efektem jest pojedynek Admirała z Wodzem. Ale ta wrogość szybko przemija, a pojednanie zostaje przypieczętowane winem w kawiarni i burdą, po której cała paczka trafia do aresztu. Kończy się lato. Marta odjeżdża, niezdecydowana, jakby szukała wzrokiem kogoś na peronie... Chłopcy nocą idą nad rzekę, która w marzeniach wydaje im się czymś wspaniałym. Rano widzą zwykłą rzeczkę swojego dzieciństwa.
"Jest to moja podróż sentymentalna do czasu, miejsc i ludzi - do siebie. Przeminęło małe miasteczko, w którym żyłem, przeminęła moja młodość". (Andrzej Barański)