Wsteczny bieg

Jest to pierwszy fabularny film Laco Adamika, 36-letniego wówczas absolwenta praskiej szkoły filmowej, który z rodzinnej Czechosłowacji przeniósł się na stałe do Polski. Z powodzeniem realizował widowiska teatralne w krakowskim ośrodku telewizji. Debiutancki "Wsteczny bieg", nakręcony również dla telewizji, miał bardzo dobrą prasę. Zachwycano się "zadziwiającą siłą dramatyzmu i szczerością wyrażanej prawdy". Na sukces filmu niewątpliwie złożyła się także znakomita gra aktorów, którzy rzetelnie wywiązali się z powierzonych im zadań.
Akcja rozgrywa się w średnio zamożnej rodzinie inteligenckiej, w której skład wchodzą: ojciec - urzędnik pocztowy, jego niepracująca żona i teściowa - staruszka oraz syn Stefan, kierowca autobusu MPK, i jego żona - urzędniczka. Na skutek rozbudowy miasta ich domek na peryferiach ma ulec rozbiórce i całą rodzinę czeka przeprowadzka do bloków. Pojawia się jednak najistotniejszy problem - choroba Stefana, uniemożliwiająca mu pracę zawodową. Postępujący paraliż nóg w przyszłości doprowadzi do trwałego kalectwa. Pod pozorem troski o Stefana toczy się gra, której celem jest chęć wyrwania go spod wpływów innych członków rodziny w imię zaspokojenia własnych ambicji. Rodzice Stefana proponują synowej uwolnienie jej od małżeńskiej przysięgi, by nie skazywać jej na dożywotnią mękę u boku kaleki. Chcą zabrać chorego syna do siebie. Dla żony Stefana - Marty - walka o niego ma tylko jeden cel: uratowanie męża dla niego samego, stworzenia mu szansy na odnalezienie siebie w nowym życiu. Młoda kobieta postanawia wytrwać. W tej heroicznej walce Marta odnosi zwycięstwo. "Wkracza w świat wartości najwyższych, jak poświęcenie dla drugiego człowieka, przyjęcie na siebie w pełni świadomie odpowiedzialności za cudzy los" - pisał recenzent branżowej prasy.