Z głębokości wołam... (2005)

"Nie oplataj mnie śmierci, pragnę żyć,
mam dwoje oczu, rąk, nóg,
choć połamane mam skrzydła,
nie nadeszła jeszcze chwila mego pożegnania
tli się jeszcze we mnie iskierka młodego trwania.
żarzy się we mnie ponure życie,
co przepływa niezmiennie i jednolicie"

To fragment wiersza napisanego przez dziecko z łódzkiego getta. Autorzy tego poetyckiego dokumentu nie informują, czy Abram Cytryn, Abram Kopiewicz lub Jehuda Lubiński, z których wierszy i pisanych po polsku pamiętników korzystano podczas realizacji filmu, przeżyli wojnę. W łódzkim getcie w lutym 1940 roku było 39561 dzieci. W ciągu 4 lat istnienia getta 5370 z nich zmarło z głodu i chorób, a 25750 wywieziono do obozów zagłady. Los pozostałych jest nieznany. Pozostały jednak napisane przez nie słowa, dające świadectwo prawdzie tamtego czasu. Wspomnienia dzieci oddają grozę, ale i codzienność tamtych lat, dzięki nim poznajemy życie za murami: kartkowy system zaopatrzenia, głód, pracę ponad siły, wreszcie kolejne etapy istnienia getta. Od chwili jego powstania w 1940 roku aż po likwidację w roku 1944. Reszta jest milczeniem... Film Joanny Podolskiej i Wojciecha Gierłowskiego pragnął przypomnieć los i uczcić pamięć dzieci, które zmarły w łódzkim getcie z głodu, zimna i wycieńczenia, tych, które zginęły w Chełmie nad Nerem, w Oświęcimiu i innych obozach zagłady, a także tych, które przeżyły, na zawsze naznaczone pamięcią tamtych tragicznych wydarzeń.