Jak narkotyk

Lata siedemdziesiąte. Dziewiętnastoletnia Anna, początkująca poetka, dowiaduje się, że jest poważnie chora na serce. Dziewczyna nie ma nadziei, że uda się załatwić operację w renomowanej klinice w Londynie, co dawałoby jej szansę na przeżycie. Po próbie samobójczej, na dnie depresji, spotyka chłopaka chorego na serce, który rozpala w niej uczucie, namiętność i wenę twórczą. Pobierają się, mimo sprzeciwu lekarzy i rodziny. Ale choroba zabiera wkrótce młodego męża. Anna traci wiarę. Od samobójstwa ratuje ją poezja (debiut w prasie literackiej), „trudna” przyjaźń z nowo poznanym niewidomym pisarzem i wyjazd na operację do Anglii. Mężczyzna obiecuje czekać na Annę, a ona zdaje sobie sprawę, że ich związek to coś więcej niż przelotna znajomość. Po udanej operacji poetka z komunistycznej Polski odkrywa uroki zachodniego świata. Chce żyć intensywnie i kolorowo. Rezygnuje z powrotu do kraju, chociaż wie o zmianach, jakie przyniosła Solidarność (jest rok 1980). Wdaje się w romans z żonatym lekarzem, zaczyna studia na Oksfordzie. Dopiero na wieść o stanie wojennym postanawia wrócić do Polski. Ale zawiedziony, zgorzkniały niewidomy pisarz nie chce odnowienia ich związku. Zagubiona dziewczyna szuka spełnienia w szalonych miłostkach i pracy ponad siły. Przeciążone serce nie wytrzymuje. Druga operacja, przeprowadzona w Polsce, nie udaje się. Anna umiera pogodzona ze światem i z Bogiem.

Pierwowzorem postaci Anny była przedwcześnie zmarła poetka Halina Poświatowska. Osadzenia akcji w realiach przełomu lat 70. i 80. skomplikowało wybory, przed którymi staje bohaterka. W wyniku interwencji rodziny poetki, reżyserka wycofała się z pierwotnego zamiaru ukazania biografii Poświatowskiej i zdecydowała się na przedstawienie ponadczasowej opowieści o młodej kobiecie, która u progu świadomego życia usłyszała wydany na siebie wyrok śmierci. Powstał film dobrze zagrany, znakomicie sfotografowany. Krytycy podkreślali, że zamiast dramatu intelektualistki Sass pokazała kobietę szukającą zatracenia w erotyzmie.