Szczęśliwy brzeg

"Temat to z pewnością w filmie nienowy, ale wciąż niosący sporą dozę atrakcyjności: marynarz na lądzie - na urlopie, na emeryturze. Wiadomo - marynarz na statku tęskni do domu, w domu tęskni do morza i owa pozorna anomalia jest właśnie normą psychiczną dla ludzi tego zawodu. Zaś zderzenie ich przyzwyczajeń, wyobrażeń, oczekiwań, nawet i marzeń z lądową rzeczywistością stanowi dla pisarzy i filmowców ciekawe, wciąż inspirujące, pole obserwacji psychologicznej" - pisała po premierze "Szczęśliwego brzegu" jedna z recenzentek. W filmie Konica owe obserwacje, niestety, nie nastrajają optymistycznie.
Głównym bohaterem "Szczęśliwego brzegu" jest Jan, emerytowany kapitan Żeglugi Wielkiej, który po latach pływania po wodach całego świata chce spędzić resztę życia w domowo-rodzinnym zaciszu. Żona mu zmarła, więc bezpiecznego kąta na starość szuka przy rodzinie córki. Ma do tego prawo nie tylko z racji więzów krwi. To przede wszystkim dzięki jego dolarom córka z zięciem wybudowali luksusową willę w Warszawie i urządzili sobie wygodnie życie. Już jednak pierwsze dni pod jednym dachem przynoszą obopólne rozczarowanie. Jan jest przerażony materializmem i egoizmem dzieci oraz bezczelnością wnuka. Córce i zięciowi przeszkadzają nawyki starszego pana: palenie papierosów, toaleta o szóstej rano, jajecznica na śniadanie. Jan zaczyna więc szukać azylu poza domem. Przypadkowo poznaje dużo młodszą od siebie dziewczynę, Polę. Spotkanie przeradza się w fascynujący związek, w którym Jan odnajduje przynajmniej chwilowe zaspokojenie tęsknoty za miłością córki i żony, minioną bezpowrotnie młodością. Niebawem jednak radosna, uczuciowa przygoda z Polą dobiega końca. Jan musi wrócić na łono przeżartej dulszczyzną rodziny.
Ozdobą filmu jest ciekawa rola Jerzego Binczyckiego, który postać emerytowanego kapitana nasycił życiową prawdą i ciepłem.