Nigdy nie umrzeć

Główna bohaterka pragnie umrzeć. Córka zaś nie chce jej na to pozwolić. Wokół łóżka staruszki, na sielskiej meksykańskiej wsi, zbiera się rodzina i sąsiedzi. Czy można się przygotować na śmierć? Czy można jej zabronić i w imię czego? Czy można pogodzić jedno z drugim, jedną z drugą? Zresztą matka już wszystko zakończyła, zamknęła każdy wątek, w przeciwieństwie do córki, która w pośpiechu przyjeżdża z miasta i ma nierozwiązane sytuacje z pracą i rodziną. Wszystko toczy się swoim niespiesznym rytmem, a z wolna ujawniane fakty kreślą dwa portrety rodzinne we wnętrzu. I zewnętrzu, bo operator nie szczędzi nam pięknych jazd kamery, jak choćby ta w końcówce: ujęcie filmowane pod zachodzące słońce, przez drzewa, z łodzi. Dwa portrety i panorama zatem, bo przecież reżyser opowiada o dwóch pokoleniach i dwóch światach: miasta i wsi, do tego ujętych niestereotypowo. Opowiada też o dwóch różnie płynących czasach, co podkreśla już pierwsze, długie ujęcie, na którym widzimy przejażdżkę kanałem o wschodzie słońca. Woda jest tu wszechobecna, otaczając wszystko i wszystkich niczym płyn owodniowy. Piękny, skromny film, który subtelnie i nie bez humoru porusza sprawy ostateczne.