Życie na krawędzi

Opowieść o Stanisławie Kmieciku, nowosądeckim bezrękim od urodzenia malarzu. Pięknie sfilmowana dokumentalna impresja o niezwykłym życiu wyjątkowego malarza, który mimo ogromnych fizycznych ograniczeń jest samodzielny i twórczy, sprawdza się jako artysta, mąż i ojciec. Jego los należy do niekonwencjonalnych i nie wolnych od dramatycznych pytań i wątpliwości. Staszek Kmiecik urodził się w 1971 roku, bez rąk, jak wiele wówczas dzieci w całej Europie, których matki będąc w ciąży zażywały lek nie wiedząc, że uszkadza płód. Troskliwość rodziców, a zwłaszcza matki, sprawiła, iż - jak mówi - długo nie wiedział, że ich nie ma. Kiedy chciał otworzyć drzwi, one natychmiast otwierały się przed nim same. Tym boleśniejszy był moment dostrzeżenia swojej odmienności. Postanowił zostać artystą, w przekonaniu, że nic innego nie może robić. Musiał nauczyć się rzeczy niezwykłych. Osiągnął w końcu niebywałą sprawność, wykonuje najbardziej skomplikowane czynności stopami. Nie tylko maluje, lecz prowadzi samochód, fotografuje, korzysta z telefonu komórkowego, zapala zapałki i pali papierosy... Malarstwo jest Staszka pasją. Najbardziej lubi te chwile, kiedy maluje, pije piwo i pali papierosa. Fascynuje go też piękno ziemi, stara się zatem o jak najbliższy z nią kontakt. W okolicach Podbeskidzia, gdzie mieszka, są i pola uprawne, i skaliste zbocza. Jeździ do kamieniołomów lub na łąki, przesuwa grudki ziemi palcami stóp i chłonie jej zapach. Mimo kalectwa jest całkowicie samodzielny. Chętnie spotyka się z przyjaciółmi na "zakrapianych imprezach". Z radością baraszkuje po łące z synem, który z ufnością, z jaką synowie wsuwają małą rączkę w ciepłą dłoń ojca, chwyta podczas wędrówki pusty rękaw Staszkowej kurtki... Autorzy dokumentu tworzą go z pięknych i dramatycznych obrazów, komentowanych wypowiedziami i wspomnieniami Staszka. Te obrazy pozwalają skonstruować kawał jego życia i wiele z niego zrozumieć. To "życie na krawędzi tworzenia obrazu" nie jest proste. Inność, ograniczenia wywołują poczucie krzywdy, które wybucha niekiedy w krzyku lub zniechęceniu. Opowiada wtedy o pętli, którą kiedyś miał wykorzystać... Nie chce mu się żyć - mówi - ale musi.