Umarłem, aby żyć

"Każdego roku w grudniu, w rocznicę mojej śmierci, idę na swój grób... zapalam tradycyjną świeczkę i przypominam sobie okres, w którym mnie uśmiercono" - autorem tych słów jest Stanisław Miedzy-Tomaszewski, którego wspomnienia okupacji stały się inspiracją dla twórców "Umarłem, aby żyć".

W 1941 roku Leopold Wójcik wpada w ręce gestapowców, którzy torturami próbują wydobyć z niego szyfr potrzebny do odczytania listów konspiratorów pracujących na terenie Rzeszy. Mężczyzna nie zdradza szyfru. Bliski załamania zwraca się do lekarza o cyjanek. Zamiast cyjanku, lekarz przesyła mu tyfus i Wójcik trafia do szpitala. Po symulacji ataku wyrostka robaczkowego zostaje przewieziony do szpitala na Płocką i trafia na stół operacyjny. Zespół medyczny informuje czekających pod drzwiami Niemców o śmierci pacjenta i przedstawia im zwłoki innego mężczyzny. Wójcik jest ocalony.