Sceny nocne

Adaptacja znanej powieści Wacława Berenta "Ozimina". Z początku peerelowska cenzura bardzo długo nie dopuszczała scenariusza "Scen..." do realizacji. Jak mówił po latach reżyser, powodem mogła być aktualność tematu: "Napisana w 1911 roku powieść przyrównywana przez wielu do "Wesela" Wyspiańskiego koncentrowała się przede wszystkim na ukazaniu różnych postaw ludzi, zgromadzonych w salonie barona Niemana w jedną lutową noc 1904 roku, noc wybuchu wojny japońsko-rosyjskiej. Bohaterowie bardzo różnie odnoszą się do stosunków z Rosją, proponują też bardzo różne warunki układu z zaborcą. Na przyjęciu spotykają się i ugodowcy, i cynicy, i wreszcie konspiratorzy oraz ideolodzy lewicowości. Nie ma tam jednak miejsca na dyskusje, dotyczące wyzwolenia. Na zewnątrz zaś istnieje naga, brutalna siła". Wreszcie, po dziewięciu latach oczekiwania, produkcja "Scen nocnych" ruszyła. W zrealizowanym w technice wideo filmie wystąpiła plejada aktorskich gwiazd, także w epizodach. Krytyka przyjęła "Sceny..." życzliwie, podkreślając ich "mądry historyzm" oraz sugestywne oddanie skomplikowanych relacji polsko-rosyjskich, układających się w "splot powiązań i sprzeczności, niechęci i zaciekawienia". Nocną ciszę śpiącej Warszawy co pewien czas przerywa tylko odgłos kozackich patroli. W pałacu barona Niemana odbywa się wystawny bal. Wśród gości są wszyscy, którzy mają coś do powiedzenia w życiu kulturalnym, umysłowym i politycznym stolicy, a więc: znaczniejsi kupcy, bankierzy, naukowcy, wpływowi przedstawiciele kół ziemiańskich, a także działacze polityczni różnych orientacji. Beztroskiej zabawie i niezobowiązującym flirtom towarzyszą dyskretne, lecz gorące wymiany zdań na temat aktualnej sytuacji politycznej. Marzenia o niepodległości przeplatają się z postulatami ugodowości na rzecz Rosji, wizje zbrojnego czynu sąsiadują z cynicznymi kalkulacjami. W pewnym momencie bal niespodziewanie przerywa wiadomość o wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej.