Ciche światło

Odcięta od świata wioska w północnym Meksyku, żyją w niej mennonici, stanowiący radykalny odłam anabaptystów. Najważniejsze zasady tej religii, która ma doprowadzić swych wyznawców do świętości, to wiara w boskość Chrystusa, chrzest dopiero po ukończeniu czternastego roku życia, by przystępujący do wspólnoty świadomie wybierał swą duchową drogę, całkowity zakaz noszenia i posiadania broni, zakaz sprawowania jakichkolwiek urzędów państwowych w myśl zasady, że władza jest narzędziem przemocy, a także całkowity brak akceptacji dla rozwodów. Johan, bohater filmu, jest mennonitą, który sprzeciwia się rygorom wyznawanej przez siebie religii. Zakochuje się w innej kobiecie i zdradza z nią żonę, burząc w ten sposób harmonię wyznaczoną przez wiarę, którą wyznawał i w której żył do tej pory. Mężczyzna odkrywa nagle i niespodziewanie, że człowiekiem rządzą nie tylko wyznawane zasady, ale także siła pragnienia i pożądania. Choć ma silne poczucie winy, nie potrafi zrezygnować z zakazanej miłości.

W tej przejmującej opowieści Carlosa Reygadasa o miłości i zdradzie, ale i smutku, cierpieniu oraz ofierze, wystąpili naturszczycy, większość z nich to mennonici, w kręgu których rozgrywa się akcja filmu. „Nie byłem szczególnie zainteresowany mennonitami. Wybrałem ich dlatego, że są jednolitą, monolityczną społecznością rządzącą się własnymi prawami. Nawet ubierają się tak samo. W dodatku są archetypiczni: matka to u nich prawdziwa matka, babka i dzieci tak samo. Dzięki temu mogłem skoncentrować się na esencji mojego filmu, to znaczy opowiedzieć historię miłosną. Historię trudnej miłości, w której bohaterowie żyją w swoistym trójkącie. To film o podzielonym sercu. Główny bohater Johan naprawdę kocha obie kobiety: żonę i kochankę. Każdego z bohaterów tej historii łączy miłość i głębokie współczucie, które okazują sobie nawzajem” – wyznaje reżyser. „Ciche światło”, przepiękna przypowieść o słabości, ale i o sile człowieka, przyniosła mu nagrodę jury na festiwalu canneńskim (2007).