Zwyczajna dobroć

Opowieść o Jerzym Turowiczu, redaktorze naczelnym "Tygodnika Powszechnego". Wypowiedzi współpracowników, innych dziennikarzy, przyjaciół oraz polityków. Ilustracją muzyczną są piosenki "Piwnicy pod Baranami". Czesław Miłosz mówi o Jerzym Turowiczu: jest połączeniem anioła i lisa, a Krzysztof Kozłowski: Bóg obdarzył go telentem bycia sobą i talentem wyłapywania w ludziach tego, co dobre. Wisława Szymborska zaś - stwierdzając, iż każdy człowiek ma jakąś swoją tajemnicę - jest przekonana, że tajemnicą Jerzego Turowicza jest to, iż lubi ludzi bez złudzeń, że będą kiedyś aniołami. Wiele innych osób natomiast, wspominając swoje pierwsze spotkanie z redaktorem naczelnym "Tgodnika Powszechnego", mówi o dobroci, którą natychmiast spostrzegli w jego oczach. Większość z tych osób spotkała się w Krakowie 10 grudnia 1997 roku na uroczystości zorganizowanej z okazji 85. urodzin bohatera filmu. Wykorzystując tę uroczystość realizatorzy przedstawiają sylwetkę publicysty, który całe swe zawodowe życie związał z "Tygodnikiem Powszechnym", przez kilkadziesiąt lat niestrudzenie nim kierował i wycisnął na nim piętno swej osobowości.Rozstał się ze swą funkcją pół roku przed jubileuszem, lecz z zespołem pisma nadal utrzymywał stałą łączność telefoniczność, gdyż - jak mówił - nie wierzył w życie pozaredakcyjne. W reportażu, oprócz wymienionych na wstępie, o Jerzym Turowiczu - jego cechach, pracy, pasjach i upodobaniach, a także o roli, jaką spełniało jego pismo w PRL i po roku 1989 - mówią m.in.: ks. Adam Boniecki, Jarosław Gowin, Wiesław Walendziak, Zbigniew Preisner, Adam Michnik, Marcin Świetlicki, żona Anna i wnuk, Michał Smoczyński, a także sam bohater. Realizatorzy przypominają też głośne "wywołanie redaktora do odpowiedzi" przez Lecha Wałęsę i przedstawiają wyjaśnienia byłego prezydenta przyczyn tego incydentu. Jerzy Turowicz zmarł w 1999 roku.