Wszystko może się zdarzyć

"Umówiliśmy się kiedyś z Wojtkiem Malajkatem, że jeśli któryś z nas będzie chciał zrobić benefis, to drugi kopnie go w dupę" - zastrzega już na początku "Wszystko może się zdarzyć" jego główny bohater, Zbigniew Zamachowski. "Zgodziłem się na realizację tego filmu nie bez obaw. Ale pozbyłem się ich. Uznałem, że nie muszę się obawiać, tym bardziej że autorki przekonały mnie, że to nie będzie laurka" - dodaje w jednym z niedawnych wywiadów. Rzeczywiście - "Wszystko może się zdarzyć" laurką nie jest. Nie jest też podsumowaniem, benefisem ani wywiadem-rzeką. Nie ma w nim dobrych rad dla początkujących aktorów, złotych myśli, gwiazdorskich póz. Jest za to interesujący, wiarygodny portret jednego z ciekawszych aktorów młodego pokolenia. Zbigniew Zamachowski mówi o swoich rolach filmowych i teatralnych. Wspomina i charakteryzuje reżyserów, z którymi pracował, m.in. Jerzego Grzegorzewskiego (warszawski Teatr Studio), Krzysztofa Kieślowskiego ("Dekalog X", "Trzy kolory. Biały"), Kazimierza Kutza ("Zawrócony"), Wojciecha Marczewskiego ("Ucieczka z kina "Wolność"). Powraca (we wspomnieniu i realnie) do Brzezin - swego rodzinnego miasta. Autorki pokazują go wśród przyjaciół; pejzaży, wśród których się wychował; w murach szkoły, do której chodził. Kilkakrotnie oddają też głos matce aktora. Zamachowski mówi bez ogródek o swojej wadzie wymowy, trudnościach z adaptacją w Warszawie, problemach mieszkaniowych.Tylko jeden temat pozostał zastrzeżony: życie prywatne. Zamiast niego aktor chętnie ukazuje szczegóły swej zawodowej "kuchni" - próby, charakteryzację, pracę nad rolą. "Wszystko może się zdarzyć" to bowiem film przede wszystkim o aktorze, dopiero potem o człowieku. O artyście wszechstronnym i oryginalnym. Mogącym się poszczycić niejednym sukcesem, a zarazem stojącym dopiero u progu wielkiej kariery.