4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni

Rumunia, lata osiemdziesiąte ubiegłego wieku, schyłkowy okres komunizmu. Szare osiedla, odrapane bloki, niedoświetlone, puste ulice, wszechobecna beznadzieja. Otilia i Găbiţă próbują wbrew otaczającej rzeczywistości żyć kolorowo, zachować marzenia. Do czasu. Oto Găbiţă zachodzi w ciążę. Boi się reakcji otoczenia. Urodzenie dziecka może spowodować konflikt z rodzicami, a także uniemożliwić kontynuowanie studiów. Aborcja byłaby jakimś wyjściem z sytuacji, jest jednak nielegalna. Poddanie się zabiegowi to więc nie tylko dylemat moralny, a prawny, czy wręcz „polityczny”. Otilia postanawia pomóc przyjaciółce. Stara się podtrzymać ją na duchu, załatwia wszelkie formalności, rezerwuje pokój w tanim hotelu, umawia spotkanie z mężczyzną dokonującym pokątnych aborcji. Zabieg zostaje przeprowadzony, jednak jego koszty okażą się ogromne, nie tylko dla Găbiţy, także dla jej przyjaciółki. Całość opowieści zamyka się w ciągu 24 godzin, to 4. miesiąc, 3. tydzień i 2. dzień ciąży jej głównej bohaterki.

Jedno z najwybitniejszych dokonań kinematografii rumuńskiej, czego spektakularnym dowodem Złota Palma i nagroda FIPRESCI festiwalu canneńskiego oraz Europejska Nagroda Filmowa – dla filmu i reżysera (2007). To pełna suspensu, utrzymana w paradokumentalnej poetyce opowieść o czasach komunizmu, przedstawiona nie poprzez wydarzenia z pierwszych stron gazet czy notowanie politycznych represji, a poprzez losy zwykłych ludzi: dwóch młodych kobiet, które muszą zmierzyć się z opresyjną rzeczywistością. W swym skromnym filmie Cristian Mungiu kapitalnie łączy kameralną opowieść z szerszym epickim oddechem w opisaniu rzeczywistości, w której się ów dramat jednostek rozgrywa. Jego film to część większego projektu „Tales from the Golden Age”, poświęconego subiektywnemu spojrzeniu na komunistyczną Rumunię. „Chodzi o przybliżenia tych nienormalnych czasów, w których ludzie starali się żyć normalnie, opisanie ich nie w sposób bezpośredni, ale poprzez ludzi i ich indywidualne historie” – wyznaje reżyser.