Monachium

Podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium do wioski olimpijskiej wdziera się palestyńskie komando, które zabija dwóch sportowców z Izraela i uprowadza dziewięciu dalszych zakładników. Próba ich odbicia na lotnisku kończy się tragicznie. Wkrótce potem premier Izraela Golda Meir nakazuje powołać specjalny oddział Mossadu, izraelskiego wywiadu, który ma zlokalizować organizatorów zamachu i wyeliminować – zgodnie z zasadą „oko za oko, ząb za ząb”. Na czele oddziału staje młody idealista Avner, syn jednego z założycieli państwa Izrael. Kiedy grupa przystępuje do akcji, kieruje nimi entuzjazm i przekonanie o słuszności akcji, z czasem jednak wątpliwości narastają. W pewnej chwili wypalony Avner porzuca służbę i zamieszkuje w Nowym Jorku. Czy może czuć się bezpieczny?

Steven Spielberg rozgrywa „Monachium” w kilku planach. Pierwsze partie filmu poświęcone są wydarzeniom na Olimpiadzie w Monachium. Janusz Kamiński idealnie łączy materiał kronikalny, w tym zapis telewizyjny, z własnymi zdjęciami w manierze lat 70., uzyskując w ten sposób wrażenie autentycznego dokumentu z epoki. Środkowe partie filmu, rozgrywające się w różnych miastach Europy, dotyczą poszczególnych zamachów, dokonywanych przez agentów: każdy z nich w jakiś sposób nawiązuje do różnych konwencji kina sensacyjnego – wszak twórcy nie opierają się na dokumentach, a jedynie na reporterskiej książce, pełnej nie tyle faktów, ile domysłów i domniemań. Podejmując temat historyczny Spielberg nadal pozostaje więc w kręgu kina. Ale nie do końca: warstwa trzecia filmu odnosi się do współczesności. „Monachium” należy odczytywać jako komentarz Stevena Spielberga do wojny, jaką Zachód prowadzi z terroryzmem po 11 września 2001 roku. Czy istotnie zasada „oko za oko, ząb za ząb”, jaka doprowadziła do wejścia wojsk NATO do Iraku i Afganistanu jest właściwym rozwiązaniem problemu? Film był nominowany do Oscara w pięciu kategoriach (w tym za film roku i reżyserię).