Dziecko

Bruno ma dwadzieścia lat, Sonia – osiemnaście. Są razem, żyją z dnia na dzień. Bruno – lekkoduch i kombinator – stara się iść przez życie bez specjalnego wysiłku, łatwo i przyjemnie. Utrzymują się z zasiłku oraz drobnych kradzieży. Właściwie oboje zachowują się jak dzieci, choć czas najwyższy wejść w dorosłość. Zwłaszcza Bruno powala swą beztroską i luzackim podejściem do życia. Kiedy rodzi im się dziecko – synek Jimmy – Bruno... sprzedaje go. Uczuciowej partnerce tłumaczy, że muszą mieć z czego żyć, jednocześnie uspokajając ją, bo przecież następne dziecko mogą sobie szybko zrobić. Ta konstatacja powoduje u kobiety szok, w wyniku którego trafia w ciężkim stanie do szpitala. Skruszony Bruno stara się „odkupić” dziecko i odzyskać zaufanie Sonii. Powoli budzi się w nim świadomość uczuć, zaczyna rozumieć niestosowność swego zachowania, dorastać do miłości, również tej rodzicielskiej, która nie polega tylko na braniu, lecz głównie na dawaniu, a także odpowiedzialności, zwłaszcza za bliskich.

Bracia Jean-Pierre i Luc Dardenne tworzą kino na pograniczu dokumentu i fabuły. Swe mocno zakotwiczone w otaczającej rzeczywistości opowieści nie przyozdabiają atrakcyjną muzyką, efektownym montażem czy wymyślnymi figurami stylistycznymi. Opowiadają prosto, często „kamerą z ręki” oraz – co najważniejsze – szczerze. Ich minimalistyczne kino jednak wbija widza w fotel. Okazuje się, że „zwyczajność” także może obfitować w suspens i nieoczekiwane zwroty akcji. Tylko trzeba umieć je dostrzec. „Początek «Dziecka» sięga pewnego dnia w Seraign, gdzie kręciliśmy nasz poprzedni obraz. Codziennie – rano, po południu i wieczorem – na Rue du Molinay widzieliśmy dziewczynę pchającą wózek ze śpiącym niemowlęciem. Często o niej myśleliśmy. O wózku, o śpiącym dziecku i brakującej postaci: ojcu dziecka. Ten brak stał się ważny dla naszej historii...” – wyznają belgijscy filmowcy. „Dziecko” przyniosło im drugą Złotą Palmę w Cannes (2005), sześć lat wcześniej dostali tam najwyższy laur za „Rosettę”.