Kierowca dla Wiery

Krym, rok 1962, letnia rezydencja generała Sierowa. Wiera, jego piękna, choć kaleka córka, zachodzi w ciążę z przypadkowym mężczyzną, kubańskim oficerem, który znalazł się służbowo na odległej placówce. Romans z córką radzieckiego generała traktuje jako jedną ze swych uczuciowych przygód. W tej sytuacji Wiera stara się dokonać aborcji, ale jest już za późno. W rodzinne sprawy Sierowów zostaje wplątany Wiktor, młody sierżant, nowy kierowca generała, któremu ten – by zatuszować obyczajowy skandal o wydźwięku międzynarodowym – gotów jest oddać rękę swej córki, a przy okazji pomóc w przyspieszeniu wojskowej kariery. Generał nie wie jednak, że czeka go niemiła niespodzianka, w jego domu harcuje funkcjonariusz KGB, starający się pozyskać Wiktora do swych spraw. Chłopak wpada w potrzask – nie tylko zawodowy, ale i uczuciowy, coraz bardziej interesuje się nim bowiem niezwykle atrakcyjna pokojówka. Niebawem zawiązane intrygi znajdą rozwiązanie, a dom generała spłynie krwią.

„Kierowca dla Wiery” Pawła Czuchraja przypomina fabułą, a także nastrojem „Spalonych słońcem” (1994) Nikity Michałkowa. W tamtym – utrzymanym w Czechowowskiej atmosferze – kipiącym uczuciami dramacie, rozgrywającym się w latach trzydziestych w podmoskiewskiej daczy, zasłużony weteran wojny domowej spędzał wakacje z żoną i córką. W filmie Czuchraja mamy inne miejsce i czas wydarzeń – Krym, lata sześćdziesiąte – ale to nieistotne zmiany. Wymowa filmu pozostaje podobna. Obaj twórcy opowiadają o totalitarnym państwie, jego represyjnym systemie, dosięgającym swe ofiary z dala od centrum wydarzeń, gdzieś w prywatnych daczach, w czasie kanikuły. W tym systemie nie ma bowiem prywatności i nie ma kanikuły. Film Czuchraja jest sprawnie opowiedziany, zawiera niezbędny suspens, a także nieoczekiwane zwroty dramaturgiczne, będąc historią precyzyjnie umiejscowioną w czasie, co uwidacznia się w niezwykłej dbałości scenograficznej i rekwizytorskiej, ma jednocześnie walory uniwersalne i ponadczasowe.