Good Bye Lenin!

Październik 1989 roku. Schorowana matka Alexa zapada w długotrwałą śpiączkę w chwili, kiedy jej syna pałują podczas obalania muru berlińskiego. Gdy się budzi, muru już nie ma, a właściwie nie ma już NRD i RFN, tylko zjednoczone Niemcy. Będzie to zapewne dla niej ciężka pigułka do przełknięcia, bo matka Alexa była działaczką mocno wierzącą w socjalistyczne ideały i trudno jej sobie było wyobrazić lepszy ustrój od tego panującego we Wschodnich Niemczech. By oszczędzić gwałtownego szoku, który może tragicznie odbić się na jej zdrowiu, syn postanawia nie informować matki, którą bardzo kocha, o zmianach, jakie ostatnio zaszły w społeczo-politycznej rzeczywistości ich ojczyzny. Skoro rzeczywistości nie da się zmienić, bo jej przekształcenia wyglądają na nieodwracalne, co zresztą bardzo go cieszy, to musi wykreować inną, tą starą, w której tak dobrze czuła się jego matka przed zapadnięciem w śpiączkę. Pomagają mu w tym mieszkańcy całej kamienicy, którzy mamę Alexa darzyli dużą sympatią.

„Bardzo spodobał mi się pomysł filmu, w którym syn, pragnąc ratować życie matki, musi skłamać – i brnie w swoje kłamstwo coraz bardziej. To opowieść uniwersalna, a to, że w tle obserwujemy Niemcy w okresie przełomu, w niczym nie zmienia ogólnego przesłania filmu” – mówi Wolfgang Becker, jego reżyser. Ta właśnie dwupoziomowość filmu wydaje się jego największą zaletą. „Good Bye Lenin!” nie jest czystą komedią, to właściwie komediodramat budzący poważne refleksje choćby za – dość powszechnie odczuwalną w pewnych środowiskach, także u nas – nostalgią za dawnymi, dobrymi czasami. „Nie chciałem robić farsy. Ludzie mają bardzo indywidualny stosunek do tego, z czego można się śmiać. Moim zdaniem prawdziwa komedia to taka, której bohaterowie nas bawią, sami jednak w swoim zachowaniu nie widzą nic śmiesznego. I ostatnią rzeczą, której pragniemy, to znaleźć się w ich sytuacji. Podstawą dobrej komedii są zawsze poważne problemy” – wyznaje Becker. Błękitny Anioł festiwalu w Berlinie (2003).