Wszystko albo nic

W blokowisku na przedmieściach Londynu mieszkają trzy rodziny. Phil jest taksówkarzem, jeżdżącym pożyczonym autem. Jego żona Penny pracuje w supermarkecie jako kasjerka, córka Rachel, wielbicielka tanich romansów, sprząta w domu starców, zaś chorobliwie otyły syn Rory jest bezrobotny. Wszyscy utracili zdolność komunikowania się, czują się osamotnieni, sfrustrowani, zbędni, wykluczeni z życia. Stosunki między nimi są powierzchowne, chłodne, przepełnione pretensją lub agresją. Brak w nich miłości. Phil wraca z pracy w momencie, kiedy jego żona wychodzi. Po sąsiedzku mieszka Ron z żoną alkoholiczką oraz niesforną córką Samanthą, zaś dalej obdarzona pięknym głosem Maureen z nastoletnią córką Donną, która zachodzi w ciążę. Jako jedyna Maureen zachowała w sobie trochę optymizmu oraz radości życia, które wyraża śpiewając karaoke w lokalnym pubie.
Blokowisko to miejsce, w którym mnożą się rozboje, dochodzi do aktów przemocy, zapadania na choroby psychiczne, gdzie nastolatki rodzą dzieci. To świat ludzi nieszczęśliwych. Dopiero atak serca Rory’ego powoduje, że członkowie rodziny otrząsają się z marazmu. W obliczu utraty, podejmują wysiłek, by wyznać sobie, że jednak się kochają, a wcześniejsza obcość wynikała z przekonania, że ta miłość wygasła.

Film w reżyserii Mike’a Leigh to brytyjskie, zaangażowane kino społeczne, ukazujące brzydką rzeczywistość peryferii miasta i klasy robotniczej bez koloryzowania. Rozpad rodziny został w nim przedstawiony w surowej stylistyce, z oszczędną grą aktorską, licznymi ujęciami w ciszy, kulminującej w scenie szczerej rozmowy po tragedii rodzinnej. Bohaterowie to na początku ludzie nieatrakcyjni, wypaleni emocjonalnie, bez energii, którzy przechodzą głęboką przemianę.
Tytułowe „wszystko albo nic” można rozumieć na wiele sposobów, m.in. skłania do refleksji, czy posiadanie rodziny, skromnego mieszkania, zdrowia i marnej pensji to właśnie wszystko, czego należy oczekiwać od życia, czy też nic? Cierpienie, którego doznają bohaterowie, ma wymiar ewangeliczny, mimo jawnego braku odwołań do Boga w ich świecie. Na wzór postaci biblijnych podnoszą się z upadku i korzystają z szansy, by pojednać się ze sobą i odnaleźć ukryte w nich dobro. Mike Leigh, twórca sławnych „Sekretów i kłamstw”, kolejny raz sięgnął po motyw odzyskiwania nadziei w pozornie beznadziejnej rzeczywistości. Film zawiera również elementy satyry oraz humoru, jak też wnikliwej obserwacji obyczajowej.