Helikopter w ogniu

Rok 1993, Somalia. Stolica kraju Mogadiszu, targana wewnętrznymi konfliktami, pogrążona jest w chaosie i głodzie. Samozwańczo krwawą władzę sprawuje generał Mohamed Farrah Aidid, którego milicja, nierzadko z użyciem siły, przechwytuje charytatywne transporty żywności i leków. ONZ jest bezradna, podczas gdy i tak dramatyczna już sytuacja afrykańskiego kraju pogarsza się z dnia na dzień. W celu obalenia bezwzględnego reżimu do Somalii wysłane zostają elitarne amerykańskie jednostki – Delta Force i Rangersi. Na 3 października zaplanowana została z ich udziałem strategiczna operacja o kryptonimie „Irene”, której celem jest pojmanie, podczas szczytu odbywającego się w samym sercu opanowanego przez milicję klanową Mogadiszu, najważniejszych generałów, adiutantów Aidida. Szybko jednak cały plan bierze w łeb. Po tym, jak dwa osłaniające śmigłowce „Black Hawk” zostają zestrzelone, przewidziana na maksymalnie 30 minut akcja zamienia się w krwawą kilkunastogodzinną bitwę na ulicach wrogiej somalijskiej stolicy.

„Helikopter w ogniu” oparty jest na faktach opisanych w książce pod tym samym tytułem Marka Bowdena. Opowiada o nieudanej operacji, która zapisała się jako czarna karta w historii amerykańskich oddziałów specjalnych. Po klęsce w Mogadiszu, będąc pod dużą presją opinii publicznej, ówczesny prezydent USA Bill Clinton zdecydował się na wycofanie sił zbrojnych z Somalii. Ten drażliwy za oceanem temat dla kina zaadaptował jeden z bardziej znanych i cenionych współczesnych reżyserów Ridley Scott, mający spore doświadczenie w dużych widowiskach („1492 – wyprawa do raju”, 1992, „Gladiator”, 2000). Postawił on na możliwie najwierniejsze odtworzenie prawdy historycznej, dbając niemal o każdy szczegół widoczny na ekranie. Nie dość powiedzieć, że aktorzy wcielający się w żołnierzy oddziałów specjalnych przeszli dwutygodniowe szkolenie w obozie z prawdziwymi komandosami, to jeszcze w scenach desantu ze śmigłowców „zagrał” rzeczywisty pluton Rangersów, oddelegowany do filmu przez Departament Obrony. Wrażenie autentyczności podkreśla bardzo dynamiczna, momentami agresywna forma (zdjęcia Sławomira Idziaka), doceniona zresztą przez Amerykańską Akademię Filmową, która uhonorowała „Helikopter w ogniu” Oscarami za montaż i dźwięk.