Piękny umysł

W roku 1947 John Nash rozpoczyna studia matematyczne na Uniwersytecie Princeton. Z początku nie wyróżnia się niczym szczególnym w gronie wybitnie uzdolnionych studentów, by w pewnej chwili zaskoczyć wszystkich nową teorią, znajdującą zastosowanie w ekonomii. Kilka lat później, w okresie zimnej wojny i antysowieckiej histerii, dołącza do grona kryptologów, pracujących na politechnice MIT pod auspicjami Ministerstwa Obrony, prowadząc jednocześnie zajęcia dydaktyczne na uczelni. W tym samy czasie żeni się z jedną ze swoich studentek, Alicią Larde. Kiedy chce zerwać kontakty z kryptologami, rządowi agenci wymuszają na nim pozostanie, co wzmaga obawy Nasha o życie. Jego lekarz powiadamia żonę, że to jeden z objawów schizofrenii. Nabrawszy pewności co do diagnozy Alicia przekonuje Nasha do podjęcia leczenia, a kiedy chory przerywa terapię, odchodzi od niego wraz z dzieckiem. Z pomocą swego lekarza Nash rezygnuje z chemioterapii i uczy się ignorować dręczące go halucynacje i z czasem wraca do pracy naukowej i dydaktycznej. W 1994 roku zostaje laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii.

John Nash jest postacią autentyczną – cierpiącym na schizofrenię laureatem Nagrody Nobla, któremu udało pokonać się chorobę: gdyby nadal brał leki, zdolności asocjacyjne jego umysłu i, co za tym idzie, niezbędna w matematyce kreatywność, byłyby ograniczone. Scenariusz filmu różni się jednak od biografii naukowca, za co twórca filmu, Ron Howard, spotkał się z krytyką. Reżyser odpowiada jednak, że tematem filmu nie jest biografia Nasha, ale refleksja na temat siły ludzkiego umysłu, potrafiącego pokonać nawet takie ograniczenia. „Piękny umysł” zyskuje na wyrazistości dzięki kreacji Russella Crowe w roli głównej, ale to nie on zyskał uznanie hollywoodzkiej Akademii - przypadła mu jedynie nominacja do Oscara, jedna z ośmiu. Statuetkę zdobyła natomiast Jennifer Connelly w roli Alicii: była to jednak z czterech nagród Akademii – „Piękny umysł” został jeszcze wyróżniony jako film roku, za reżyserię i scenariusz