Do bólu

Wychodzi człowiek z domu, dorośleje, zaczyna żyć swoim życiem. Nie jest łatwa ta miłość pełna czci. Dla obu stron. Bo dla matki dziecko zawsze pozostaje dzieckiem. Dorosły mężczyzna potrzebuje innej czułości i innej opiekuńczości. Bycie razem staje się wtedy czasem udręką, a troska - więzieniem. Pan Jacek nie ułożył sobie życia. Ciągle jest z matką, bo czuje się za nią odpowiedzialny i cierpi. Znosi jej narzekania, niezadowolenie i ostre oceny. To kobieta o neurotycznej osobowości, stanowcza i zaborcza. Jacek - bezradny, zagubiony, pełen kompleksów, sympatycznie misiowaty, nie lubi swojego ciała. Od 20 lat żyje w celibacie, czasem za dużo wypije i wciąż rozmawia o ojcu. A przecież ma już za sobą 53 lata życia i doświadczenie z praktyki lekarza psychiatrii. Mieszka w starej PRL - owskiej, nigdy niedokończonej willi. Na piętrze jest tylko jeden skończony pokój. Tam właśnie wspólnie żyją Jacek i matka. Kamera obserwuje życie Jacka, który pracuje na oddziale krakowskiego szpitala psychiatrycznego. Czasem maluje obrazy. Jest ich kilkadziesiąt, może kilkaset. Na każdym jest ukrzyżowany Chrystus. Film pokazuje codzienne życie Jacka, jego kontakty z nadopiekuńczą matką. Kiedy w jego życiu pojawia się nagle kobieta, wybucha konflikt. Po wielu latach erotycznej abstynencji Ewa obudziła w nim na nowo mężczyznę. Ale wówczas wkracza matka: Opamiętaj się, bo masz 53 lata! - upomina starzejącego się już syna.