Amelia

Życie małej Amelii Poulain nie jest usłane różami. W wyniku zdiagnozowanej przez ojca lekarza wydumanej wady serca dziewczynka, odizolowana od rówieśników, wychowuje się samotnie w domu. Jej jedynym towarzyszem, gdyż rodzice na przemian są zbyt oschli bądź zbyt nerwowi, jest rybka Kaszalot, co rusz próbująca popełnić samobójstwo. Gdy dziewczynka traci nawet ją, zanurza się w świecie wykreowanym przez własną wyobraźnię. Mijają kolejne lata, a Amelia postanawia, że z chwilą gdy wejdzie w dorosłe życie, opuści rodzinny dom. W końcu zostaje kelnerką w małej knajpce na Montmartrze, dzieląc swój czas pomiędzy to miejsce a romantyczne spacery po Paryżu. Jej życie nieoczekiwanie ulega zmianie, gdy dowiaduje się z telewizji o tragicznej śmierci księżnej Diany. Jednak to nie Lady Di stoi za nowym pomysłem bohaterki, a zupełny przypadek, w wyniku którego Amelia znajduje w swoim mieszkaniu stare pudełko wypełnione pamiątkami. Postanawia odnaleźć jego właściciela, a jeśli sprawi mu tym przyjemność, nowym życiowym credo Amelii będzie uszczęśliwianie innych ludzi. Tak się w istocie dzieje, a uruchamia to lawinę kolejnych przypadków, które zaowocują poznaniem równie ekscentrycznego jak ona Nino. Amelia wreszcie będzie mogła pomyśleć także o własnym szczęściu. Choć o to akurat najtrudniej.

W latach 90. Jean-Pierre Jeunet (współpracując z Markiem Caro) dał się poznać jako twórca utalentowany, ale nade wszystko obdarzony ogromną wyobraźnią wizualną, której specyfika oraz niepowtarzalność przypominają nieco twórczość Tima Burtona. O ile jednak po zrealizowaniu „Delikatesów” (1991) oraz „Miasta zaginionych dzieci” (1995) taki jego obraz funkcjonował jedynie w kręgu koneserów kina, o tyle spektakularny sukces „Amelii” (artystyczny, jak i finansowy) pięknie przedstawił go całemu światu, na czele z ówczesnym premierem Francji Jacques’em Chirakiem, który poprosił o prywatną projekcję. Jeunet na warsztat wziął w gruncie rzeczy bardzo prozaiczną historię, opowiadając o bohaterce zmagającej się z krętymi kolejami losu i poszukującej własnego miejsca. Uczynił to jednak w sposób niezwykły, łącząc kolejne elementy filmowej formy – oryginalną narrację, wysmakowane, nieco surrealistyczne zdjęcia, wzruszającą ilustrację muzyczną Yanna Tiersena oraz zwiewną, niewinną grę aktorską Audrey Tautou – w piękną, romantyczną baśń, do której co pewien czas wraca się z ogromną przyjemnością.