Fucking Amal

Åmål to typowe prowincjonalne miasteczko. Nic się w nim nie dzieje, nie otwierają się tu żadne perspektywy, najłatwiej byłoby po prostu z niego wyjechać. Szesnastoletnia Agnes jest w wyjątkowo trudnym położeniu, bowiem nie dość, że jakiś czas temu właśnie tu się wprowadziła, to w dodatku nie mogąc znaleźć bratniej duszy, uchodzi za szkolnego odludka. Toteż celebracja urodzin, na co z kolei nalega matka, jawi się dziewczynie raczej jako towarzyski gwóźdź do trumny. Rzeczywiście tak się dzieje, choć przez chwilę wydawało się, że może być inaczej. Związane to było z niespodziewaną wizytą Elin, cichej sympatii Agnes. Pierwszy pocałunek, który był wynikiem zakładu, okazał się dla Agnes wyjątkowo gorzki, gdyż już następnego dnia cała szkoła huczała od plotek o jej lesbijskich preferencjach. Skonfundowana Elin, nie chcąc pogarszać swojej i tak nie najlepszej reputacji, związała się z Johanem, jednak myśli o feralnej sytuacji i słabość do Agnes nie dawały jej spokoju.

Film szwedzkiego reżysera Lukasa Moodyssona to jeden z najlepszych debiutów lat 90. Uniwersalna historia niewinnej miłości dwóch dojrzewających dziewczyn ukazana została w sposób bardzo subtelny, a jednocześnie wyjątkowo jak na debiutanta wyrafinowany. Istotne dla wymowy dzieła jest tło, w którym osadzona została akcja. To małe, pruderyjne, szwedzkie miasteczko, żyjące według zasad zamkniętej społeczności, gdzie na wszelkie przejawy odejścia od normy patrzy się spode łba. Tak bohaterki traktowane są przez szkolnych rówieśników, ale wcale nie inaczej przez konserwatywnych dorosłych. Sukces – zarówno artystyczny, jak i komercyjny – znakomicie zagranego (w głównych rolach Rebecka Liljeberg i Alexandra Dahlström) „Fucking Åmål” zaskoczył samego Moodyssona, który także w kolejnych filmach pozostał wierny poetyce kina niezależnego.