Przekręt

Franky Cztery Palce, działający na zlecenie nowojorskiego jubilera (i jednego z ojców chrzestnych tamtejszej mafii), Aviego, kradnie w Antwerpii wielkiej wartości brylant i udaje się do Londynu, skąd ma polecieć do Stanów. W stolicy Anglii pada jednak ofiarą oszustwa, zaplanowanego przez Borysa Brzytwę, byłego agenta KGB, obecnie jednego z bonzów międzynarodowego nielegalnego handlu bronią, który zleca wykradzenie diamentu Franky’emu. W tym samym czasie dwaj promotorzy nielegalnych walk bokserskich, marzący o wyjściu na szerszy rynek, ustalają warunki walki, mającej decydować o ich przyszłości: starcie jest ustawione, ich człowiek ma przegrać. Sęk w tym, że właśnie stracili swego boksera, a skaperowany na jego miejsce irlandzki Cygan, prawdziwy bokserski talent, nie potrafi przegrywać. Jego wygrana doprowadza do wściekłości Cegłówkę, gangstera, który zawiaduje walkami, a przy okazji prowadzi hodowlę świń, karmionych ludzkim mięsem. Na wieść o kradzieży diamentu Avi przylatuje do Londynu ze swoimi ludźmi, dla pewności wynajmując miejscowego zabijakę o przydomku Kulozębny. W londyńskim półświatku rozpętuje się prawdziwe piekło.

Drugi w dorobku film Guya Ritchiego zbudowany jest na wzorcu znanym z „Pulp Fiction” Quentina Tarantino: brawurowo poprowadzona, skomplikowana intryga kryminalna w każdej chwili może się rozsypać na ciąg samodzielnych epizodów, nie tracąc nic ze swych walorów. To świetnie zagrane i równie precyzyjnie wyreżyserowane dynamiczne scenki, mające ukazać barwny londyński półświatek, a jednocześnie zaspokoić oczekiwania widza, spragnionego potraktowanej pastiszowo ironicznej fabuły z udziałem uznanych gwiazd. Dzięki „Przekrętowi” Ritchie zyskał tytuł europejskiego Tarantino, kilka prestiżowych nagród oraz zaufanie widza, które – niestety – wkrótce zaprzepaścił przez następne 10 lat nie prezentując nic, co mogłoby dorównać jego wcześniejszym filmom, „Porachunkom” i „Przekrętowi”.