Halka

W małej wiosce góralskiej mieszka dziewczyna o imieniu Halka. Z zagranicy przyjeżdża panicz Janusz. Pomiędzy nim a Hanką nawiązuje się romans. Pewnego dnia Janusz wyjeżdża do Krakowa, gdzie, za namową matki dla ratowania ojcowizny, godzi się poślubić córkę stolnika Zofię. Ślub ma się odbyć w parafialnym kościołku wiejskim. Na wieść o tym Halka popada w obłęd i zamierza w czasie uroczystość ślubnych podpalić kościół. W ostatniej chwili słysząc chorał z kościoła opanowuje się. Zrozpaczona, rzuca się do rzeki, z której wyciąga nieżywą kochający ją zawsze Jontek.
W miarę udana próba spopularyzowania utworu wielkiego kompozytora. Reżyser eliminując melodramatyzm fabuły poszedł w kierunku narracji realistycznej opisującej pewną rzeczywistość społeczną. Nadmierny pietyzm w stosunku do arii operowych spowodował, że stały się balastem opóźniającym akcję filmu. Dobrze natomiast wypadły sceny rozgrywane w autentycznym podhalańskim plenerze. Trzeci film na motywach opery Stanisława Moniuszki. Dwa poprzednie, z 1913 i 1930 roku, nie zachowały się.