Iluzjonista

Edynburg, lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku. Tatischeff jest iluzjonistą, który lata świetności ma już za sobą. Kiedyś występował w Paryżu, teraz musi kołatać się po prowincji, gdzie prezentuje swe zgrane numery w parkach czy tanich barach. Próbuje w Anglii, bez sukcesu. W końcu decyduje się na Szkocję. Tam spotyka Alice, młodą dziewczynę, niemal od pierwszego wejrzenia oczarowaną jego sztuczkami. Dzięki niej Tatischeff znów odczuwa satysfakcję z uprawianej profesji, zaczyna bardziej przykładać się podczas występów do swych magicznych numerów. Postanawiają być razem, przeprowadzają się do Edynburga. Pod wpływem znajomości z iluzjonistą, który obdarowuje ją licznymi prezentami, udając za każdym razem, że je wyczarowuje, dziewczyna z kopciuszka przeistacza się w pięknego łabędzia. Kiedy starzejący się Tatischeff dostrzega, że uczucie, które ich łączy, zaczyna być czymś więcej niż przyjaźnią, odchodzi, zostawiając karteczkę ze słowami, iż „to wszystko, co robił, to były tylko sztuczki”.

„Iluzjonista” Sylvaina Chometa, autora pamiętnego „Trio z Belleville” (2003), jest oparty na nigdy niezrealizowanym scenariuszu, napisanym przez znakomitego aktora, mima oraz reżysera, ikonę kina francuskiego – Jacques’a Tati. Tytułowym bohaterem tej opowieści jest starzejący się artysta, przedstawiający się na plakatach jako Tatischeff. Tak brzmiało oryginalne nazwisko Tatiego. W swym scenariuszu francuski fabularzysta umieścił miejsce akcji w Pradze, lecz Chomet zmienił je na Edynburg, w którym mieszka i ma swoje studio. Film Chometa urzeka plastyką, nostalgicznym, pełnym poezji nastrojem, śmieszy i – nade wszystko – wzrusza. Jak filmy Chaplina, Claira, Tatiego. Jest w nim moment, w którym animacja i fabuła spotykają się. W narysowanym kinie idzie właśnie „Mój wujaszek”, słynny film Tatiego sprzed 45 lat. „Iluzjonista” przyniósł Chometowi Europejską Nagrodę Filmową w kategorii pełnometrażowej animacji (2010), a także dwie prestiżowe nominacje – do Złotego Globu oraz Oscara (2011).