Gwiazda piołun

Wrzesień 1939 roku. Uciekinierzy zajęli przydrożne domostwo. Niemłody mężczyzna spoczywa na łóżku, przy nim czuwa kobieta. Przez okno widać płonący las, po niebie przelatują eskadry samolotów. Mężczyzna cofa się myślą do tego, co widział w Warszawie. Część urzędów już ewakuowano, gmach radia opustoszał, ulicami przechodzą oddziały wojska. Powrót do czasu ucieczki. Mężczyzna i kobieta są świadkami przesłuchania szpiega. Znajdują się w małym miasteczku. Znajomy aptekarz daje mężczyźnie ampułkę z trucizną. Mężczyzna i kobieta docierają do dworku. Panuje tu nierealny ład i spokój, białe obrusy leżą na stołach. Jawią się wspomnienia sprzed lat – spotkanie kobiety. Znów droga, kurz, tłumy uchodźców. Rzekę ludzi atakują wojskowym. Nocujących w opuszczonym budynku napada miejscowa ludność. Po ocaleniu przez wojsko docierają do prowizorycznego szpitala. 17 września w opustoszałym miasteczku idą razem nad rzekę, tam kobieta bierze od mężczyzny truciznę.
Film inspirowany ostatnimi dniami życia Witkacego; luźne obrazy pogłębiają nastrój chaosu i lęku prowokujący bohatera do samobójstwa.