Gra w ślepca

Dwudziestoczteroletni Jędrek, wyśmiewany przez ojca z powodu swej lękliwości i jąkania się, przyjeżdża do wielkiego miasta. Pracuje jako plakaciarz. Zaprzyjaźnia się z pięćdziesięcioletnim Starym, który marzy o pokonaniu grawitacji i prowadzi eksperymenty parapsychologiczne, fałszując zresztą ich wynik. Kiedy Jędrek traci pracę i mieszkanie, dziwak zaprasza go do siebie. Chłopak zgadza się wziąć udział w seansie lewitacji. W ruinach za miastem gromadzą się widzowie, których energia ma go unieść w powietrze. W kulminacyjnym momencie tłum przestraszony osuwaniem się murów ucieka. Pod wpływem emocji Jędrek przestaje się jąkać i nabiera wiary w siebie. Dowiaduje się też, że przed laty syn Starego, nie bez winy ojca, popełnił samobójstwo skacząc z okna. Teraz Stary proponuje Jędrkowi skok z dużej wysokości i łagodne lądowanie, opóźnione energią psychiczną widzów. Chłopak przybiega na miejsce eksperymentu. Na jego oczach Stary skacze z najwyższego piętra. Jędrek żegna go słowami: „Tato”.
Smutna, szara alegoria odwiecznych dążeń do pokonania praw fizyki, a przynajmniej – własnej słabości.