Głód

Niemcy urządzają w getcie ucztę, gdyż chcą nakręcić film propagandowy dementujący wieści o głodzie i śmierci głodowej w enklawach żydowskich. W rytualnej uczcie biorą udział specjalnie sprowadzeni Żydzi, wśród nich mały chłopiec Joachim. Część wygłodzonych przedtem do ostateczności biesiadników ginie w męczarniach. Joachim przychodzi do swojej ciotki. Kobieta pełna pretensji do ojca chłopca, po awanturze zamyka przed nim drzwi. Gdy Joachim wraca do domu, jego ojciec jest w agonii, chłopak zostaje zupełnie sam. Nie boi się zmarłego. Siedząc przy zwłokach przywołuje w pamięci rozmaite fragmenty przeszłości. Nie opuszczające chłopca uczucie głodu nasuwa ma myśl zjedzenia nazajutrz dodatkowej porcji zupy w stołówce na kartkę zmarłego ojca. Joachim ma wątpliwości, czy mu się uda, czy nikt nie odkryje podstępu. Głód jest silniejszy od strachu. Chłopiec zasypia przy zwłokach i budzi się z gotowym planem. Wyciąga rikszę, zmajstrowaną kiedyś przez brata. Sadza na niej zmarłego ojca, do ręki wkłada mu jabłko i wiezie pod stołówkę.
Próba psychologicznego uzasadnienia zachowania dziecka w sytuacji ekstremalnej.