Od czwartku do niedzieli

Tę kameralną opowieść o rozpadzie rodziny widzimy oczami dwójki małych dzieci, z perspektywy tylnych siedzeń samochodu podczas wycieczki na północ Chile. Tak autorka filmu mówi o jego genezie: Przeglądałam zdjęcia z rodzinnych wypraw i znalazłam ujęcie dzieciaków na dachu seata. Spodobała mi się biegunowość tego kadru: my na zewnątrz, a rodzice w środku samochodu. Poczułam, jakie to niesamowite i niebezpieczne zarazem. […] Ta historia jest w pewien sposób autobiograficzna, moi rodzice faktycznie się rozstali, ale nie przeżyliśmy dokładnie takiej podróży. Kiedy rodzice zobaczyli ten film, zareagowali bardzo emocjonalnie, mój zazwyczaj krytyczny ojciec płakał.

Reżyserka fantastycznie poprowadziła improwizujących aktorów, precyzyjnie rozpisując kluczowe kwestie – zdrady i kochanków, wyprowadzkę i podział majątku – z których dzieci rozumieją przecież o wiele więcej, niż podejrzewają rodzice. Autorka konsekwentnie rozegrała kontrast między klaustrofobicznym wnętrzem samochodu a coraz bardziej rozległymi i jałowymi krajobrazami północnego Chile. To właśnie tam rozegra się kulminacyjna scena zagubienia (ucieczki?) żony, poszukiwań prowadzonych przez resztę rodziny i spędzonej na pustyni nocy, po której nic nie będzie już takie jak dawniej.