Giuseppe w Warszawie

Okres drugiej wojny światowej. Giuseppe Santucci jedzie z frontu na urlop. Na terenie Polski wojskowy pociąg zostaje zatrzymany przez partyzantów. Przerażony Giuseppe ucieka. Postanawia dotrzeć do Warszawy i tam szukać towarzyszy broni. W czasie jazdy koleją ktoś kradnie mu pistolet maszynowy. Santucci podejrzewa o kradzież poznaną właśnie dziewczynę. W Warszawie idzie za Marią wprost do jej mieszkania. Postanawia pozostać w nim do chwili odzyskania automatu. Marysia czynnie działa w konspiracji, a jej brat Staszek jest temu przeciwny. Oboje, zdesperowani, godzą się na obecność Włocha. Staszek zarabia na życie malowaniem kiczowatych obrazków, a Marysia chodzi po mieście i wrzuca do niemieckich sklepów i lokali jajka-wydmuszki napełnione cuchnącą mazią. Którejś nocy wygłodniały Giuseppe znajduje w kuchni takie jajko i obryzguje jego zawartością jedyne spodnie Staszka. Staszek w mundurze Giuseppe idzie na bazar, by sprzedać obrazki. Upija się i z powodzeniem udaje Włocha przed patrolem niemieckiej żandarmerii. Gdy wraca do domu, trafia na libację z udziałem Giuseppe i jednego z dowódców AK. Działacze podziemia uznają, że sytuacja stała się niebezpieczna i Marysia musi natychmiast przerwać konspiracyjną działalność. Tymczasem Santucci chcąc zdobyć sympatię dziewczyny kradnie broń niemieckim oficerom. Jego postawa budzi uznanie polskich konspiratorów, którzy powierzają mu zajęcia w tajnej podchorążówce. Staszek znów w mundurze Giuseppe udaje się do miasta. Zostaje aresztowany za brak pistoletu. Poznaje niemieckiego strażnika handlującego bronią. Razem opuszczają więzienie. Staszek pomaga mu rozbrajać Niemców. Żandarmeria trafia na ich trop. W ostatniej chwili Giuseppe, Maria i Staszek uciekają do partyzanckiego odziału. Giuseppe walczący u boku polskich partyzantów odnajduje wreszcie swój automat.
Rzeczywistość okupacyjna ukazana w sposób farsowy. Jedna z ważniejszych komedii w historii polskiego kina.