Symfonia zmysłów

W dzieciństwie Leo i Ulrich przysięgli sobie na Wyspie Przyjaźni dozgonne braterstwo. Mijają lata. Przyjaciele wracają razem z ćwiczeń wojskowych do domu. Na docelowej stacji kolejowej Leo i dostrzeżona tam przezeń piękna Felicitas zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Ponownie spotykają się na balu, a potem spędzają noc w domu Felicitas, gdzie zastają przyłapani in flagranti przez jej męża, o którym ona nie wspomniała kochankowi. Mąż ginie
w pojedynku z Leo, który jako żołnierz zamieszany w skandal musi odsłużyć pięć lat w Afryce. Zostawia ukochaną pod opieką przyjaciela. Ułaskawiony, wraca wcześniej, myśląc tylko o spotkaniu z Felicitas, która tymczasem, nie mogąc znieść samotności, poślubiła Ulricha. Nadal kochając zdruzgotanego Leo, potajemnie się z nim spotyka, ale nie potrafi opuścić męża. Mężczyźni postanawiają rozstrzygnąć spór w pojedynku na Wyspie Przyjaźni, lecz żaden nie jest w stanie zabić drugiego, wybaczają sobie nawzajem. Nie wiedzą, że ich śladem wyruszyła Felicitas. Cienki lód – jest zima – załamuje się pod jej stopami…

„Kiedy diabeł nie może dosięgnąć nas przez duszę, stwarza piękną kobietę, by dosięgła nas przez ciało”. Takim napisem rozpoczyna się „Symfonia zmysłów” (w oryginale: „Flesh and the Devil” – „Ciało i diabeł”) – trzeci, po "Słowiku hiszpańskim" i "Kusicielce", film amerykański z Gretą Garbo, jedną z największych gwiazd w historii kina. Powyższy cytat zaczerpnięto z powieści XIX-wiecznego pisarza niemieckiego, Hermanna Sundermanna, zatytułowanej „Nieśmiertelna przeszłość”, której niema jeszcze „Symfonia zmysłów” była adaptacją.
Reżyseria Clarence’a Browna, magnetyzm pary Garbo-John Gilbert (Leo), zmysłowość samej Garbo i zdjęcia Williama Danielsa wydobyły z banalnej fabuły podteksty erotyczne. Zatarły się przy tym granice między kinem i życiem. Garbo
i Gilbert, poznawszy się podczas kręcenia sceny, w której Felicitas i Leo zakochują się od pierwszego wejrzenia, naprawdę się w sobie zakochali i stali się słynną parą.
Film odniósł olbrzymi sukces kasowy, czemu trudno się dziwić: sceny miłosne, chociaż nie „rozbierane”, należały do najśmielszych, na jakie mogło sobie wtedy pozwolić Hollywood.