Dziura w ziemi

Młody geolog Andrzej Orawiec kieruje poszukiwaniami ropy naftowej na południu Polski. Entuzjasta pełny zapału, nie do końca jednak ukształtowany na studiach w latach 50, nie zawsze radzi sobie z kierowaniem grupą przypadkowych ludzi, jakimi są wiertacze. Przyjaźni się z prostolinijnym kierowcą Mietkiem, który swą pracę traktuje bardzo pragmatycznie jako jeżdżenie od dziury do dziury w ziemi. Ekipa Andrzeja nie może pochwalić się sukcesami; ropy nie ma, więc "na górze" zapada decyzja o zaniechaniu wierceń. Wzburzony Andrzej w irracjonalnym geście podpala stary wiatrak, w którym widzi symbol swoich niepowodzeń i na własną rękę wznawia wiercenia. Tym razem ropa tryska. Ale Andrzej wraca do domu z poczuciem pozornego zwycięstwa; jest zmęczony i wewnętrznie pusty.
W barwnej, dzikiej scenerii prac geologicznych reżyser zaprezentował w działaniu kilka charakterów, które po latach nabierają wartości socjologicznego dokumentu tamtej epoki.