Dzień Wisły

Wrzesień 1944 roku. W Warszawie trwa powstanie. Na prawym brzegu Wisły, w przepełnionym domu - obok stałych mieszkańców - pojawiają się różni przybysze. Tadeusz, młody poeta z amputowanymi nogami, uczestnik kampanii wrześniowej, jego młodszy brat Witek, ich matka - to stali mieszkańcy. Przebywa tu pianista światowej sławy Samuel Blum. Przychodzi Florian, porucznik Armii Ludowej, z którym szukają kontaktu major AK Kazimierz, chcący ze swoimi żołnierzami pospieszyć na pomoc walczącym, a także łącznik jednego z oddziałów NSZ. Dom staje się na krótko miejsce utarczki Rosjan z Niemcami. Niemcy gwałcą na oczach bezsilnego Tadeusza sympatyzującą z nim Katarzynę, strzelają do pianisty. Witek szykuje się do przeprawy przez Wisłę, rozdziela konspiratorów na dwie grupy do dwóch łodzi. Mieszkańcy domu ze skarpy obserwują, jak jedna z płynących łodzi zostaje roztrzaskana. Tadeusz w geście rozpaczy usiłuje powstrzymać drugą, wychyla się i wpada z wózkiem do wody. Druga łódź także zostaje zniszczona.
Próba spojrzenia na zmagania powstańców z pozycji ludzi różnych generacji i poglądów. Ma to być historia autentyczna, fragment biografii autora scenariusza, niemniej ukazanie tak szerokiego spectrum postaw i ludzi wydaje się zabiegiem nieco sztucznym.