Dwoje z wielkiej rzeki

Stary Wiślak z synem Jankiem wożą drewnianą barką towar po Odrze. Wiślak tęskni za Wisłą, namawia Janka na powrót. Syna ciągnie do nowych, metalowych barek i do Elzy, córki Ślązaka, szypra z Odry, odrzucającego wszelkie kontakty z "drewniakami". Podczas przewozu pęka dno barki Wiślaka. Czeka ją kasacja. Janek ma dostać nową barkę. Postanawiają z Elzą pobrać się wbrew woli ojców. Na przeszkodzie staje im oskarżenie o współudział w przemycie, które rzucił Marian z zemsty za wydalenie z barki Wiślaka. Janek traci pracę. Stary Wiślak, zrozpaczony stanem barki, przebija dno i tonie razem z nią. Janek próbuje odtrącić Elzę, nie chcąc być dla niej ciężarem. Ona jednak decyduje się na wspólne życie - na wodzie lub na lądzie, tam, gdzie ich rzuci los.
Próba pokazania egzotyki życia wodniaków - rodzin pracowników rzecznych, ich odmienności od "szczurów lądowych".