Ta przeklęta niedziela

Londyn, początek lat 70. XX w. Dwudziestopięcioletni, biseksualny wytwórca form artystycznych, Bob Elkin, żyje jednocześnie w związku ze starszą o dziesięć lat, rozwiedzioną doradczynią biznesową, Alex Greville, i żydowskim lekarzem po pięćdziesiątce, Danielem Hirshem. Cyniczny Bob lawiruje między nimi, manipulując emocjonalnie obojgiem, a oni, mając świadomość, że są elementami trójkąta miłosnego, godzą się na ten niekomfortowy układ. Wolą w nim trwać niż stracić kochanka. Jednak pewnej niedzieli rozwódka i pan doktor, każde z osobna, żądają od Boba, aby wybrał jedno z nich. Młody artysta podejmuje jednak inną, znów bodaj najlepszą dla siebie, decyzję: zostawia oboje i odlatuje do USA. Alex i Daniel, którzy dotąd wiedzieli o sobie nawzajem, ale nie znali się osobiście, przypadkowo – już opuszczeni przez Boba – wpadają na siebie u wspólnych przyjaciół…

To był szok: na projekcjach „Tej przeklętej niedzieli” podczas warszawskiego Tygodnia Filmów Angielskich w 1972 r. polska publiczność zapewne pierwszy raz ujrzała na ekranie czuły pocałunek mężczyzn, a następnie „rozebraną” scenę erotyczną z ich udziałem. Jednakże reżyser John Schlesinger, dołączając z „Nocnym kowbojem” i „Tą przeklętą niedzielą” do filmowców-obserwatorów przemian obyczajowych, które spowodowała kontestacja z przełomu lat 60.
i 70., nadmiernie nie epatuje widzów „niezdrowymi” sensacjami. W opowieści o skomplikowanych relacjach uczuciowych między Alex (Glenda Jackson), Danielem (Peter Finch) i Bobem (Murray head) koncentruje się na psychologicznym rysunku postaci – wprawdzie kosztem napięcia dramaturgicznego.
W 1972 r. „Ta przeklęta niedziela” zdobyła cztery nominacje do Oscara (Jackson, Finch, reżyseria, scenariusz oryginalny Penelope Gilliatt), Złoty Glob dla najlepszego anglojęzycznego filmu zagranicznego oraz pięć nagród Brytyjskiej Akademii Filmu i Telewizj (BAFTA)i: dla najlepszego filmu, za reżyserię, kreacje aktorskie Jackson i Fincha oraz za montaż – dzieło Richarda Mardena. Wśród nominowanych do BAFTY, obok scenarzystki i dźwiękowców, nie zabrakło Billy’ego Williamsa, twórcy nastrojowych zdjęć.