Deszczowy żołnierz

Anna Brodzka, młoda prokuratorka, przyglądając się wnikliwie dwóm sprawom odkrywa trzecią, w którą zamieszani są wysocy urzędnicy państwowi. Zwierza się z tego swojemu mężowi Jerzemu, który jest adwokatem. Po wieczornym balu charytatywnym Jerzy przekonuje ją, aby zapomniała o sprawie. Otrzymał bowiem propozycję wysokiej łapówki w zamian za jej zatuszowanie. Anna jest zaszokowana i po gwałtownej kłótni opuszcza Jerzego. Podczas jazdy w strugach deszczu spotyka młodego mężczyznę idącego środkiem szosy. Człowiek ten niczego nie pamięta, nie wie nawet, jak się nazywa, ma przy sobie pistolet. Sądząc, że coś mu grozi, Anna postanawia ukryć nieznajomego. Zawozi go do opustoszałego miasteczka, gdzie niegdyś stacjonowało radzieckie wojsko. Od pierwszej chwili oboje ulegają wzajemnej fascynacji, która powoli przeradza się w uczucie. Anna podejmuje działania, aby ustalić tożsamość mężczyzny. Wszystkie jej domniemania okazują się fałszywe. Mężczyzna przypomina sobie nazwisko właściciela pistoletu - Jana Szymańskiego. Anna jest wstrząśnięta, bo to nazwisko jej ojca. Przywozi ojcu zdjęcie mężczyzny, który rozpoznaje na nim swoją ofiarę sprzed czterdziestu kilku lat - Witolda Fogla. Szymański wspomina tamte czasy. Wówczas jako kapitan UB dostał za zadanie przesłuchanie wroga ustroju Fogla i skłonienie go do podpisania kilku dokumentów. Powstała między nimi dziwna więź. Szymański zafascynowany był przemyśleniami filozoficznymi Witka. Stąd w czasie jego egzekucji Szymański nie był w stanie wydać komendy, musiał go wyręczyć sam pułkownik. Wtedy zginął Witek. Po wysłuchaniu tej historii, rodzaju spowiedzi ze strony ojca, Anna jedzie do Witka, ale nie odnajduje go. Samotnie stoi nad brzegiem morza.
Film nagrodzony w Gdyni Złotym Pawiem, wzbudził wielkie kontrowersje w środowisku filmowców i dziennikarz. Obrońcy filmu wskazywali, że reżyser poprzez oryginalną formę stara się dokonać moralnej oceny polskiej rzeczywistości, przeciwnicy wytykali trudne do przyjęcia wątki (m.in. fascynacji między stalinowskim katem a ofiarą) oraz oniryczne zagmatwanie dramaturgii i kiczowatość sceny egzekucji.