Deborah

Malarz Marek Wawrowski mieszka wraz z żoną i synkiem w małym miasteczku. Trwa upalne lato 1939 roku. Wawrowski poznaje młodą, piękną Żydówkę Deborę, córkę miejscowego prawnika. Malarz natychmiast ulega zmysłowej fascynacji. Już w czasie pierwszego spotkania dochodzi między nimi do zbliżenia. Żona Wawrowskiego darzy sympatią przyjaciela domu, warszawskiego aktora Kubę Burstina. Wyjeżdża z synkiem do Zakopanego, gdzie ma nadzieję spotkać aktora. Malarz i Debora mogą teraz widywać się bez przeszkód. Pochłania ich wzajemna namiętność. Wybucha wojna. Ojciec Debory ginie, a reszta rodziny ucieka z miasteczka. Dziewczyna, opętana miłością do Wawrowskiego, zostaje. Ukrywa się najpierw w opustoszałym mieszkaniu ciotki, a później w piwnicy. Malarz dba o jej wygody i potajemnie ją odwiedza. Oboje przeżywają niezwykłe, zmysłowe uniesienia, ale wrażliwa psychika Debory nie potrafi znieść zamknięcia. Do miasteczka przybywa w przebraniu Kuba Burstin. Wawrowscy decydują się pomóc przyjacielowi i umieszczają go na strychu. Żona malarza cały czas nic nie wie o Deborze. Jest przekonana, że mąż działa w podziemnej organizacji i dlatego wciąż znika z domu. Pewnej nocy Wawrowski spacerujący po godzinie policyjnej zostaje zastrzelony. Debora załamuje się psychicznie. Wychodzi z ukrycia i samotnie wędruje przez miasto.
Obraz miłości szalonej, namiętnej i gwałtownej, która nabiera tragicznego wymiaru w cwojennym czasie pogardy i poniżenia ludzkiej godności.