Człowiek wózków

Szosą posuwa się mężczyzna, który ciągnie cały dobytek na własnoręcznie skonstruowanych wózkach. Wiezie w nich wiele znalezionych drobiazgów, wózki służą mu również jako miejsce do spania. Wędrowiec wzbudza zainteresowanie mijających go ludzi. Ekipa filmowa widzi w nim sensację i, mimo jego sprzeciwu, robi zdjęci. Mężczyzna dociera do małego miasteczka, gdzie na rynku sprzedaje różne drobiazgi i własne wyroby. Za zarobione pieniądze kupuje jedzenie. Odróżniającego się wyglądem i trybem życia wędrowca zaczepiają i biją chuligani. Dopiero gdy sam sobie wbija gwóźdź w rękę, powstrzymuje ich to od kolejnych ciosów. Dwie młode dziewczyny, Kasia i Monika, opatrują ranę i zaprzyjaźniają się z nim. Wspólnie przygotowują posiłek z upolowanego przez Człowieka Wózków ptactwa. Policja aresztuje go pod zarzutem włóczęgostwa. W czasie przesłuchania zostaje pobity przez jednego z policjantów, ponieważ nie chce odpowiadać na pytania. Okazuje się, że jest niemową. Zostaje skierowany do szpitala psychiatrycznego, gdzie najbardziej chorą osobą okazuje się sam dyrektor. Jeden z pensjonariuszy pomaga mu w ucieczce. Dzięki pomocy innych ludzi buduje nowy wózek. Nastaje zima. Pierwszą osobą, która składa mu życzenia noworoczne, jest holenderski kierowca tira. Przypadkowo spotkana samotna kobieta zaprasza go do siebie do domu. Dochodzi do miłosnej sceny między tymi zagubionymi w świecie ludźmi, pełnymi wrażliwości i czułości. W czasie dalszej wędrówki powracają wspomnienia z przeszłości o przeżytej tragedii. Żona i dziecko mężczyzny zginęli w wypadku samochodowym. W wyniku doznanego szoku bohater przestał mówić i zamknął się na świat. Samotnie mieszkający staruszek częstuje wędrowca herbatą. Kiedy starzec umiera, Człowiek Wózków urządza mu pogrzeb.
Inspirowana autentyczną historią opowieść o człowieku, który pod wpływem tragedii rodzinnej wybrał życie kloszarda. Przyjęta tu konwencja kina drogi pokazuje, jak wielu samotnych, zagubionych ludzi żyje wokół nas.