Czerwone węże

Rok 1931, łódzkie osiedle włókniarzy podczas strajku górników na Śląsku. W ramach porozumienia związków zawodowych dzieci górników są na czas strajku przygarniane przez rodziny łódzkich robotników. Dwunastoletnia Władka ma przyjechać do rodziny Stańczaków; ich dzieci Adam i Sabka z niecierpliwością oczekują gościa. Władka opowiada w klasie o pracy na Śląsku, o "czerwonych wężach" poskramianych przez jej ojca w walcowni. Dzieci przechodzą radości i dramaty nowych przyjaźni. Łódzkim fabrykom też grożą redukcje, Stańczakowa wraz z Władką dorabiają handlem na bazarze. Dochodzi do strajku w łódzkiej "Wifie" i sytuacja staje się podobnie napięta jak na Śląsku. Ale do konfrontacji z policją nie dochodzi. Władka wraca do rodziny.
Rekonstrukcja życia robotniczego środowiska Łodzi obserwowanego oczami dzieci, które z kolei reżyser obserwuje kamerą w duchu psychologicznego uniwersalizmu. Film miał opóźnioną premierę ze względu na wyeksponowany wątek solidarności strajkujących robotników i siłę związków zawodowych, które ostatecznie zwyciężają.