Czerwone berety

Grzegorz Warecki ma rozpocząć służbę wojskową w jednostce komandosów. Upija się i spóźnia na pociąg, którym jadą inni poborowi. W następnym, nocnym pociągu napastuje dziewczynę, a konduktora, który stanął w jej obronie, wyrzuca za drzwi. Przybyciu Wareckiego do jednostki towarzyszy komunikat o bandyckim napadzie. Inny poborowy Kardas domyśla się tajemnicy Grzegorza, ale usprawiedliwia jego spóźnienie tworząc mu wiarygodne alibi. Od tej chwili ma Grzegorza w ręku. Każe mu wykonywać za siebie wszystkie brudne prace porządkowe. Służą w jednej drużynie, ich bezpośrednim przełożonym jest sierżant Kudaśko. Po kilku miesiącach chłopcy wykonują pierwsze skoki spadochronowe z balonu na uwięzi. Grzegorz ląduje wprost na przejeżdżającej rowerem dziewczynie, którą napastował w pociągu. Ale ona nie rozpoznaje go w mundurze. Kardas wciąż wykorzystuje Wareckiego, każe mu zwijać swój spadochron, co sprawia, że cała grupa spóźnia się do kina. Chłopcy chcą pozbyć się Kardasa z drużyny, lecz bez rezultatu. W okolicy wybucha pożar. W niebezpieczeństwie znajdują się dzieci z kolonii letnich nad jeziorem. Samoloty przerzucają komandosów na miejsce pożaru, dostarczają pontony. Jedno z dzieci z pontonu Kardasa wypada za burtę, a on pozwala mu tonąć. Grzegorz rzuca się na ratunek. Później zdesperowany walczy z Kardasem i jeszcze raz przegrywa. Grzegorz otrzymuje medal i pięć dni urlopu za odwagę. Jedzie do Małek - taki był stempel na jedynym liście, który otrzymał Kardas. Tu znajduje się dom poprawczy, gdzie jego kolega spędził dzieciństwo i młodość. W drodze powrotnej Grzegorz spotyka dziewczynę, którą kiedyś napadł w pociągu. Ona znów go nie rozpoznaje. Zaprzyjaźniają się ze sobą, dziewczyna odwiedza Grzegorza w niedziele wolne od pielęgniarskich dyżurów. Flirt przeradza się w miłość, nad którą ciąży ponura tajemnica z nocnego pociągu. Podczas skoków spadochronowych Kardas zaczepia o skrzydło samolotu i traci przytomność. Grzegorz z narażeniem życia spieszy na ratunek. Kardas jest uratowany, a cała drużyna odwiedza go w szpitalu. To sprawia, że chłopak przechodzi wewnętrzną przemianę. Koniec służby. Chłopcy rozjeżdżają się w rodzinne strony. Zostaje tylko Grzegorz, który decyduje się pójść do prokuratora i wyznać prawdę. Pielęgniarka widzi chłopaka po raz pierwszy bez munduru i rozpoznaje w nim napastnika z pociągu. Ale biegnie za nim.